In zijn Bergense schrijvershuis wordt Sjoerd Kuyper weer even 'een jongen van dertien'

We lopen achter Sjoerd Kuyper aan, door de tuin naar zijn schrijvershuisje. Boekenkasten vol, allemaal door hem volgeschreven. Een van de kasten zonder boeken dient als prijzenkast: hier liggen zijn Griffels en staan zijn Musical Awards.

En niet te vergeten het beeldje van Theo Thijssen waar ook een prijs aan is verbonden, voor het gehele oeuvre. Aan de muur van het houten huisje hangt kunst. De ideale plek om te schrijven. Dat gebeurt op de computer die op het bureau staat. "Dit is de fijne plek voor mij: rustig, kalm. Eenzaam op de wereld."

Hier werkt Kuyper de talloze aantekeningen uit, die hij gedurende de dag maakt van zijn ingevingen. "Die aantekeningen", zegt Kuyper, "schrijf ik dan nog met de hand, zoals dat hoort. Altijd heel zuinig en milieubewust op de achterkant van al bedrukt papier."

Ben je dan ook de hele dag aantekeningen aan het maken?

Ja, eigenlijk wel. De hele dag is dan een rijkelijke oogst. Maar iedere dag wel iets. Eigenlijk, ach dat vreselijke Nederlands van tegenwoordig, sta je voortdurend aan. 

Heb je de verhalen die je schrijft ook voor een deel zelf meegemaakt?

De meeste boeken die ik schrijf zijn niet autobiografisch. Die avonturen heb ik niet meegemaakt. Maar ik kan mezelf wel verplaatsen in de hoofdpersoon door mijzelf als jongetje van die leeftijd in die situatie te verplaatsen. En dan beschrijven wat ie voelt en wat ie denkt. Veel schrijver zeggen dan: ik ben altijd dertien gebleven. Ik gelukkig niet. Maar ik kan het wel tijdelijk worden om dat boek te kunnen schrijven. 

Hoeveel uur schrijf je op een dag?

Steeds minder. Ik begin 's ochtends, twee uur. Dan moet ik echt eventjes naar buiten. Het dorp in of de wijde omgeving in. Daar kan ik dan verder denken over waar ik mee bezig ben en maak ik wat aantekeningen. Daarna, vanaf een uur of vijf tot een uur of zeven, nog wat schrijven. Dan is het wel op. Het is niet meer zo dat ik de hele dag door kan buffelen zoals vroeger. 

Schrijf je dan iedere dag of heb je in het weekend vrij?

Nee, weekenden bestaan niet. Ik schrijf elke dag, tenzij we natuurlijk ergens zijn waar dat niet kan. Maar dat is vanzelfsprekend.

Waarom schrijf jij graag voor kinderen?

Dat heb ik heel lang niet geweten. Ik wist dat ik het leuk vond, eigenlijk nog leuker dan voor volwassenen. Maar je zoekt als schrijven naar de meeste optimale emotie. Volgens mij zitten al die dingen in de eerste keer. Een kind in dat boek beleeft al die dingen eigenlijk voor het eerst. Die eerste stap, die eerste verliefdheid. De eerste keer de sterren zien en beseffen dat het oneindig is en schitterend. Die dingen beleef ik als kinderboeken schrijf. Daarom is het voor mij mooi om te doen.

Veel mensen zullen je kennen van Het Zakmes. De verfilming van het boek won zelfs een grote internationale prijs, de prestigieuze Emmy Award. Is het vervelend dat mensen je van één boek kennen?

Helemaal niet. Ik heb veel meer geschreven en je zou denken: mensen lees dat ook, want dat is ook de moeite waard. Als boek zijn waarschijnlijk heel veel andere werken van mij beter dan Het zakmes, maar het is niet slecht. En de film, waar de meeste mensen Het zakmes van kennen, vind ik briljant. Dat is echt een klassieke film en die staat ook in de Canon van de Nederlandse film. Dus als mensen mij daarvan kennen, dan vind ik dat perfect. Dan kennen ze me van een goed product. 

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen.