In de serie Iconen voegen we iedere keer een nieuw portret toe aan de eregalerij van Noord-Hollandse grootheden. Deze week is dat judoka Edith Bosch uit Den Helder. Jarenlang behoorde zij in haar gewichtsklasse (tot 70 kilo) tot de wereldtop. In 2005 werd zij wereldkampioen. Ook won zij drie mooie Olympische medailles.
biografie
naam: Edith Bosch
geboren: Den Helder, 1980
beroep: judoka, ondernemer, coach
erelijst: wereldkampioen (-70 kilo) 2005, Europees kampioen 2004, 2005, 2011, 2012, Olympisch zilver 2004, Olympisch brons 2008, 2012
Met de meeste spullen nog in verhuisdozen was het voor Edith Bosch nog even goed zoeken naar souvenirs uit haar succesvolle judocarrière. Maar gelukkig voor ons kwamen er nog een paar mooie medailles tevoorschijn. Op tafel liggen drie Olympische plakken, een lijst met verschillende rugnummers, haar judopak en haar zwarte band. Het begin van een mooi gesprek.
Kun je nog genieten van alle deze spullen?
"Ja, ik kan er heel goed van genieten. Het is ook wel mooi als het zo bij elkaar ligt. Het is wel heel lang geleden. Een heel ander leven. Het is een onderdeel van mijn leven geweest, het zijn heel veel ervaringen, maar ik ben zelf een heel ander mens nu, dan toen ik topsporter was."
In welk opzicht?
"Ik was super perfectionistisch. Nam met niets anders genoegen dan het allerbeste. Als ik er iets over zou kunnen zeggen; dan zou ik zeggen dat ik niet zo lief en aardig was voor mijzelf, maar ook niet voor de mensen om mij heen."
"Ik denk dat het wel iets zegt over mij. Dat zegt dat ik heel veel passie had en er alles voor wilde laten om voor dat goud te gaan. Maar het is ook wie ik ben geweest."
Tekst gaat door onder de foto.
"Juist omdat ik geen goud heb gewonnen, heb ik wel goud opgehaald als mens"
Je deed alles voor Olympisch goud, maar hier op tafel ligt geen goud
"Dat klopt, daar heb je helemaal gelijk in. Maar toch, als ik terugkijk, voelen ze nu allemaal als goud. Maar als ik heel eerlijk ben, is mijn gevoel dat, juist omdat ik geen goud heb gewonnen, heb ik wel goud opgehaald als mens. Ik heb daar blijkbaar een Olympische finale voor moeten verliezen."
Tekst gaat door onder de foto.
"Ik lette even niet op", zei je eerder over een verloren Olympische wedstrijd, "en toen was het gedaan"
"Ja, het is dan altijd weer interessant hoe ik het voor elkaar heb gekregen om niet op te letten. Er is niets anders te doen op de mat dan judoën. Dat zegt iets over mij, dat je even niet oplet. Dan ben je iets anders aan het doen. Je bent iets anders aan het doen met een reden. Dan zou het best kunnen zijn dat je het zo spannend vindt, dat je toch even niet daar wilt zijn. Dan geef je het eigenlijk zelf weg. Natuurlijk, ook de tegenstander doet iets, maar je hebt het aan jezelf te danken dat je niet wint. Dat zou je jezelf kunnen verwijten."
In 2005 werd je dan toch de allerbeste van de hele wereld
"Dat is wel mooi toch?", zegt ze nu. Toen, direct na de wedstrijd, stroomden de tranen van geluk. "Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik ben echt zo blij! Ik wilde dit zo graag."
Op tafel ligt het judopak waarin ze kampioen werd.
"Een judopak is vaak oud. Vaak heel erg gewassen." Op de rug is duidelijk een verkleurde plek te zien waar bij ieder toernooi de rugnummers op werden genaaid.
"Hier moest iedere keer een nieuw plakkaat op worden gestikt. Dat doen ze trouwens bij het toernooi zelf. Je neemt je pak mee en dan zitten er tien mensen die al die rugnummer erop naaien, dat is wel leuk, dat weten mensen vaak niet."
"Voor een Judopak geldt: hoe ouder, hoe smeriger, hoe beter"
Hoe lang gaat zo'n pak mee, want iedereen zit eraan te sjorren
"Hoe langer ie meegaat, hoe beter. Ik moet wel eerlijk zeggen: hij gaat wel stinken naar een paar maanden, want je zweet steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw. En angstzweet ruikt echt sterk, kan ik je vertellen. Dus het gaat steeds meer stinken. Je rekt het tot het niet meer anders kan. Ik denk dat het een goed half jaar tot een jaar duurt voordat een pak lekker zit. Als je een pak aanschaft is het eigenlijk net te groot. Maar het moet eigenlijk net te klein zijn. Dan wordt het een soort fijn jasje. Ik zeg nu dat het aanvoelde als een tweede huid, maar het is wel een jasje van een paar kilo. Daar denk je niet over na. Voor een judopak geldt: hoe ouder, hoe smeriger, hoe beter."
Hoe inspannend is een judowedstrijd?
"Dat kan ik bijna niet uitleggen. Het is eigenlijk 5 minuten op je hoogste hartslag er voor gaan. Je verzuurt tot aan je kruin, om het zomaar te zeggen. Er is geen moment dat je rust kan nemen. Fysiek gezien is het een hele, hele zware belasting."
En dan moet je een paar wedstrijden per dag judoën
"Ja, dat ook. Het is een voordeel, want je bent in één dag helemaal klaar. Het nadeel is wel dat je die dag wél goed moet zijn. Als je geen 100 procent bent, word je gaan kampioen."
Vanwege haar verdiensten voor de Judosport kreeg Edith bij haar afscheid een rood-witte band, een soort oeuvreprijs.
"Die krijg je, met een zesde dan erbij. Ik denk wel dat er veel jonge kinderen naar mijn wedstrijden gekeken hebben. Toen Anton Geesink Olympisch kampioen werd, gingen veel kinderen judoën en ik denk dat dat ook gold voor mijn generatie: Mark Huizinga, de familie Van der Geest, de Elmonts. Dat we best veel jongeren geïnspireerd hebben om ook lekker te gaan judoën. Die band is daarvan een soort erkenning. Ik heb 'm niet nodig, maar het is leuk."
Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen.
Download de app
🔔 Blijf op de hoogte van nieuws uit jouw regio, download de gratis NH Nieuws-app.
