René Windig: "Ik heb mijn hele leven alleen maar getekend, nooit iets anders gedaan"

Bij binnenkomst in zijn atelier verontschuldigt René Windig zich direct: "Het staat nogal vol. Alles van het Heinz-museum staat ook hier. Ik ben de enige die hier de weg weet."

Want je hebt ooit een echt museum gehad

"Ja, we tekenden de strip Heinz in een heleboel kranten. Op een gegeven moment hadden we zoveel dingen aan de muur hangen en de huur werd steeds hoger, toen dacht we het nog te konden redden met een Heinz-museum. Dat hebben we twee jaar volgehouden. Toen was het klaar. Om niet nog meer in de schulden te komen zitten, moesten we het opdoeken. Al die spullen moesten wel ergens naartoe. Ik heb al het een en ander weggegooid, maar er staan nog steeds stapels ongeopende dozen uit die tijd." 

Was jij zo'n kind dat de hele dag aan het tekenen was?

"Ja. Mijn vader hield van kindertekeningen. Hij zette ons altijd aan het tekenen. Ik tekende altijd met viltstiften. Mijn vader had de eerste viltstiften die er waren. Daar mochten wij dan mee tekenen. Ik heb dus eigenlijk mijn hele leven getekend. En eigenlijk ook helemaal niks anders gedaan. Geen baan of studie, of wat dan ook.

Ik deed het niet in m'n eentje, ik deed het met Eddie de Jong. Ik ken hem nog van de middelbare school. We waren na al die jaren vreselijk op elkaar ingespeeld. We vulden elkaar de hele tijd aan. In m'n eentje had ik het niet volgehouden, denk ik. En hij ook niet trouwens. We konden allebei Heinz zo goed tekenen, dat als een van de beiden op vakantie was of ziek, dan deed de ander dat moeiteloos." 

Want jullie tekenden allebei? 

"Ja. Mensen denken vaak dat de één teksten schreef en de ander tekende, maar dat was niet zo. 

"Kijk hier liggen ze", zegt René Windig nadat hij de zoveelste la opentrekt op zoek naar de originele tekeningen. "Als stapeltjes bankbiljetten. De originele stroken." 

Wat maakte Heinz zo leuk voor jou om te tekenen?

"Het is zeer autobiografisch. Dat hebben mensen niet altijd door, maar Heinz was eigenlijk een soort kruising tussen Eddie en ik." 

Ze zeggen altijd dat huisdieren op hun baasje gaan lijken. maar bij jullie was het dus andersom.

"Ja, precies. Op een gegeven moment zit je er zo in, dan word je Heinz. Dan zeg je iets en dan denk je: is dat nou een grap van Heinz die we citeren of moet het nog een grap worden." 

Hoe is het begonnen met Heinz?

"We tekenden een strip over een punker op de kinderpagina van Het Parool. Goochem, heette die pagina. Gerrit de Jager tekende in het kopje een stripje Liefde en geluk. Gerrit ging toen naar het AD en toen vroegen ze of wij het konden invullen. We hadden toen een afspraak met Hans Hoekstra, die ging daarover. Hij vroeg ons: hebben jullie al een idee? Toen lag daar een kat te slapen. Ja, zeiden we. We gaan een strip over een kat maken." 

En jullie hebben ook nog voor de Donald Duck getekend.

"Ja. Maar niet lang, we waren ietsje te vrij. We gebruikten teveel geweld. Carl Barks was ooit de grote tekenaar van Donald Duck. Bij hem zat er ook lekker veel geweld in. Dat vonden we het mooiste. Dat gingen wij ook doen, maar dat mocht inmiddels niet meer. Het was een kinderblad. Toen kwam er een artdirector. Die ging dan voorschetsen maken die we alleen maar konden inkten. Hij maakte dan een opzetje. We werden gedegradeerd naar Madam Mikmak. Daar hadden we helemaal geen zin in. We wilden alleen maar Donald Duck-verhalen maken die we zelf verzonnen hadden." 

Heb je na al die jaren nooit zoiets gehad van: we gaan verder met Heinz? 

"Nee. Het is klaar. Af en toe zitten we in de kroeg en hebben we opeens een hele goeie Heinz-grap. Het enige wat we dan zeggen is: jammer. Jammer dan."

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen