Kroniek van een aangekondigde dood: The Haarlem Boys blazen laatste adem uit

Het is even in voorzitter Piet van der Velden opgekomen om zaterdag koffie met cake te serveren op Sportpark Eindenhout, maar hij gaat het uiteindelijk niet doen. "Want er wordt niemand begraven. Maar triest is het wel." 

Tekst gaat verder onder de foto.

Hij heeft het zien aankomen en dat verzacht de pijn. Vóór corona telde de club nog vier elftallen. Daar bleven er na de crisis twee van over. Toen er dit seizoen nóg een team wegviel, was de beslissing tijdens de laatste ledenvergadering snel genomen.

Sjaak van Gennip, 65 jaar in de meest uiteenlopende functies actief bij de club van groen en wit, had voor de gelegenheid iets opgeschreven dat hij die avond zou voorlezen. Maar de dreun van de aangekondigde dood voelde zó zwaar dat het A4'tje zijn binnenzak nooit heeft verlaten. "Ik ben naar huis gegaan, heb tegen het verdriet een paar biertjes genomen en ben op de bank in slaap gevallen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, realiseerde ik me pas goed dat het einde er definitief aan zat aan te komen." 

Leidsebuurt

Van Gennip (76) is iemand om wie je niet heen kon bij THB (vijfde klasse). Hij was letterlijk het lid met alle sleutels op zak. Dat bood hem het plezier en de status waarmee de club op zijn beurt zijn voordeel deed. In vroeger jaren werd zo'n relatie niet benoemd, maar tegenwoordig heet het een win-winsituatie. Ach, vroeger, praat hem er niet van. In de jaren zeventig had de club tien seniorenelftallen, voor een belangrijk deel met mannen uit de Leidsebuurt, de plek waar de club ruim een eeuw geleden is begonnen.

Kantine

Altijd heeft THB veel timmerlieden en loodgieters onder de leden gehad en dat kwam van pas toen begin jaren zeventig een kantine op het complex aan de Wagenweg moest worden gebouwd. "Dat hebben we met elkáár gedaan, zonder hulp van buiten", zegt Van Gennip. "Als je me vraagt naar een hoogtepunt uit al die jaren, dan is dát het."

De nieuwe kantine was het symbool van THB's zelfredzaamheid. "Wij hadden niemand nodig", zegt Van der Velden. "We hebben altijd alles zelf opgelost. Zo werden de trainingen door vaders gegeven. Je hoort wel eens dat we niet alles zelf hadden moeten willen oplossen. Maar kun je dat een fout noemen?"

Donker bos

Hoe dan ook ontstond het beeld van een in zichzelf gekeerde club, deels ook veroorzaakt door de ligging. Wie naar THB wil, moet altijd door het Vogelbos. Van der Velden: "Een prachtig stukje natuur, maar ouders laten hun kinderen er niet graag in het donker fietsen. En als pa het belangrijk vindt een netwerk te onderhouden, ligt de keuze voor Koninklijke HFC of Alliance'22 voor de hand." 

De laatste jaren van THB kunnen door al die oorzaken worden omschreven als de kroniek van een aangekondigde dood. Of, om met Sjaak van Gennip te spreken: "Je zag het steeds minder worden. Veel leden zijn vertrokken of overleden. Wat er voor terugkwam waren geen echte THB'ers. In het enige elftal dat we nu nog hebben, lopen vooral jongens uit Hoofddorp. De band ontbreekt. Vroeger moest je de spelers van THB diep in de nacht de kantine uitschoppen. Tegenwoordig ben je al blij als er ééntje een colaatje komt drinken."

Tekst gaat verder onder de foto.

Hoe hij zijn tijd nú gaat doorbrengen?  "Clubs uit de buurt hebben gevraagd om bij hun wat te gaan doen. Maar daar begin ik niet aan. Ik zal daar zo nu en dan langs de lijn staan, maar wil geen verplichtingen meer aangaan. Ik heb een leuke biljartclub gevonden waar ik elke avond terecht kan. Ik denk dat ik mijn draai daar wel weer zal vinden."