Drie jaar dakloos in coronatijd en mét borstkanker: toch blijft Charlotte positief

Nu woont de Zaanse ergens in Velsen-Noord, als het mooi weer is dan. Als het koud is, zoals de afgelopen dagen, logeert ze bij een vriendin van haar dochter, die anti-kraak huurt in Osdorp. In haar Velsen-Noordse verblijf is het dan te koud. "Eigenlijk ben ik op beide adressen illegaal. Maar ja, je moet iets." 

Want op straat leven met, of in de nasleep van borstkanker, is geen optie, zo vond ook die vriendin van haar dochter. Charlotte merkt ook nu nog dat ze vaak moe is, nadat ze in december een ruim half jaar na de diagnose genezen is verklaard, Ze hoest hard: "Ik ben de laatste dagen niet lekker geweest. Het hoestje is daar nog een overblijfsel van. Je hoorde vannacht de wind door de buizen suizen in Osdorp."

Voor Bella uit bed

Toch komt Charlotte wel graag en met regelmaat buiten, met dank aan haar hondje Bella: "Godzijdank heb ik haar. Anders kwam ik m'n bed misschien niet eens uit. Nu móet ik wel. In de ochtend wil ze wandelen, net als 's avonds voor ik naar bed ga. Maar dan ben ik wel zó twee uur op pad. Dan ga ik op een bankje zitten, kletsen met iemand, of speel ik met Bella en een stok. Dat is heerlijk, zeker in Velsen-Noord."

Er zijn dan misschien 'wat vervelende dingen' gebeurd, het humeur van Charlotte lijkt er nauwelijks onder te lijden. "Ik ben toch een beetje een zondagskind", lacht ze. Ze praat vrijuit, lacht vaak en relativeert de boel. "Als ik het zo vertel, klinkt het wel heel zielig hè? Zo is het nou ook weer niet."

Ze groet mensen die langslopen en haar aankijken en gooit lachend een stok als Bella ongeduldig wordt. Haar kleren zijn dan misschien lekker groot en warm, maar zeker niet doorleefd of vergaan.

Maar toch. Drie jaar geleden zegde ze de huur op van een te duur appartement uit de vrije sector in het centrum van Zaandam. "M'n dochter ging met haar vriend samenwonen. Toen dacht ik: doe het gewoon, duizend euro voor één persoon is te veel. En ik was grondstewardess, daarmee verdien je niet zóveel. Ik dacht wel weer snel een iets goedkoper huis te kunnen vinden. Even overbruggen zou wel gaan. Maar ik had niet gedacht dat dat minstens drie jaar zou duren."

Makkelijk was het toch al niet, sinds de scheiding van haar man in 2014. "Mijn zoon bleef daarna bij m'n ex-man. Mijn dochter ging met mij mee. "Ik heb flink ingeteerd op m'n spaargeld in die tijd, want het huis was eigenlijk te duur. Mijn dochter ging naar de universiteit en deed rijlessen, dat is ook niet goedkoop. En ik wilde toch ook met haar wel eens een weekje op vakantie, niets te geks, maar wel even weg."

Na het opzeggen van de huur vertrok ze naar Spanje, waar een tijdje bij een vriendin kon blijven. Toen brak corona uit en zat Charlotte er negen maanden. "Daar miste ik alles en iedereen, gelukkig had ik Bella. Met een hond mocht je tenminste naar buiten, dat was fijn, om lange wandelingen te maken. Daar heb ik dan wel weer héél erg van genoten."

Eenmaal weer terug in Nederland kon ze op haar huidige plekje in Velsen-Noord wonen en toen het kouder werd 'bij een oude buurjongen van vroeger.' En zo reeg Charlotte verblijfplaatsen aan elkaar, maar een huis kon ze tot haar frustratie nog steeds niet krijgen. 'Mijn spullen staan overal en nergens, en niks is echt van jou. Dat is echt heel vervelend."

Ondanks dat ze nu al drie jaar geen eigen plek heeft en steeds rond verhuisd, heeft ze absoluut geen spijt van haar keuze: "Dan had ik nog minder gehad dan ik nu heb, denk ik." 

Altijd in de gaten gehouden

Ze laat Bella regelmatig uit in het parkje voor het asielschip voor duizend asielzoekers aan de rand van Velsen-Noord. Daar zegt ze: "Ik voel enorm mee met de mensen op deze boot. En ook met mensen die slachtoffer zijn van de toeslagenaffaire en zo vreselijk afgestraft zijn. Je moet de hele tijd dankjewel zeggen, dankbaar zijn. Natuurlijk ben je dat ook, maar o wee als je in onze maatschappij iets moet vragen, dan moet je met de billen bloot." 

Charlotte: "Ook zoiets: je hebt voor álles een adres nodig en als je ergens langer dan drie maanden ingeschreven staat, is het je woonadres. Dus ik verander m'n postadres steeds van mijn dochter naar mijn broer en een vriend en weer terug. Toen ik een huis, een goede baan en een auto had, stond ik er toen niet bij stil, want als je geld hebt, laten ze je met rust. Heb je dat niet dan moet je je altijd verantwoorden, word je altijd in de gaten gehouden. Ik word er obstinaat van", hoewel ze nog steeds meer verbaasd klinkt dan boos. 

Mooie dingen

Op een gekke manier heeft de dakloze periode Charlotte toch ook wel weer wat mooie dingen gebracht. Ze noemt de mensen om haar heen in Velsen-Noord bijvoorbeeld: "Toen ik in augustus of september chemo had gehad, tja, dat zagen mensen hier natuurlijk. Dus die checkten dan 's ochtends of ik wel wakker was geworden, ze brachten eten. Echt fantastisch." 

Ze noemt het bovendien een geluk bij een ongeluk dat ze die ziekte niet in de winter heeft moeten doorstaan: "De zomer is de beste tijd om borstkanker te hebben, dat klinkt gek, maar was echt zo. Met de kou was het echt niet te doen geweest. Nu had ik geen kruik nodig."

En laatst had Charlotte een echt 'geluksmomentje': ik sta nu op nummer 2 voor een 55+-woning in Zaandam. Een jaar geleden was dat nog nummer 11. Het moet denk ik gek lopen, wil ik tegen het einde van het jaar daar geen kleine woning hebben. In de zomer hou ik het hier in Velsen-Noord nog wel uit."