Ga naar Content

De verhalen van Pepi zijn diep geworteld in Wijk aan Zee

Voor inspiratie hoeft schrijver Peter Meester niet ver te reizen: die vindt hij thuis en letterlijk om de hoek. Zijn vrouw, kinderen en dorpsgenoten uit Wijk aan Zee spelen sinds jaar en dag de hoofdrol in zijn korte verhalen. "Het dorp, dat zijn de mensen", zegt de 'Carmiggelt vanachter de duinen'. Deze maand komt zijn tweede bundel uit.

Foto: Luuk Mantz

Het hardnekkige vooroordeel dat alle ICT-programmeurs sociaal onbeholpen zijn, wordt in een gesprek met Peter Meester, werkzaam bij Forbo in Krommenie, direct gelogenstraft. De Wijk aan Zeeër noemt zichzelf: ‘De uitzondering die de regel belachelijk maakt’. Hij is zeer geïnteresseerd in anderen, iets dat hem bij het schrijven van zijn verhalen goed van pas komt. 

Meester blijkt niet alleen over een mooie pen te beschikken, ook weet hij zijn publiek te boeien met zijn voordrachten. Zo vertelt hij over het lokale ‘Festival van het Vergeten’, een recente culturele avond gewijd aan herinneren en vergeten. "Ik kreeg met een ode aan Simon Carmiggelt de volledige zaal stil, dat was zo mooi." Hij raakt zichtbaar geëmotioneerd, niet alleen van trots, maar ook omdat het hem droevig stemt dat Carmiggelt nauwelijks nog aandacht krijgt tegenwoordig.

Invloed

De invloed van Carmiggelt op Peter Meester is overduidelijk. De schoonheid zien in het alledaagse, oog voor detail en de liefde voor mensen. Alles wat gewoon lijkt, tilt hij net als zijn grote voorbeeld op een hoger plan. Zoals hij in zijn tweede bundel schrijft:

‘Geluk is een groep vrienden die zonder terughoudendheid muziek met elkaar maakt en het leven tot een kunst verheft. Geluk is veertig kleuters die ademloos naar je gitaar luisteren en hun juffrouw die er kippenvel van krijgt. Geluk is een dorp waar je dit alles mag meemaken.’

Foto: Luuk Mantz

Meester publiceert onder zijn alias Pepi, het koosnaampje dat zijn vrouw Wilma hem gaf. Hij begon al jong met schrijven, voor de schoolkrant en het orgaan van de volleybalvereniging. Later werkte hij mee aan de column ‘Kijk op de Wijk’ voor dorpskrant De Jutter – nadat hij als twintiger Beverwijk verruild had voor Wijk aan Zee. Die omgeving is sindsdien een van de inspiratiebronnen voor zijn verhaaltjes.

Crowdfunding

Als muzikant en schrijver is hij daar helemaal op zijn plek. Het dorp is sinds de jaren negentig een broedplaats voor creatieve geesten, toen het in zijn voortbestaan werd bedreigd door allerlei plannen van hogerhand. Het antwoord van Wijk aan Zee was typerend: vooral laten zien hoe mooi het dorp is. Dat leidde tot allerlei creatieve evenementen, die kunstenaars, dichters en muzikanten aantrokken. Een deel is blijven hangen. "Ik ga hier nooit meer weg", zegt hij dan ook resoluut. 

Het dorp kent een nog steeds uitdijend spectrum aan culturele activiteiten. Zoals de Smaakmarkt die elke zomer vijf keer plaatsvindt, waarbij mensen van heinde en verre naar het dorp komen om lokale producten te proeven. En Café De Zon, dat na een crowdfunding-actie eigendom is van de dorpelingen zelf, en letterlijk een podium biedt aan woordkunstenaars en muzikanten.

Meester speelt daar soms op zijn gitaar en doet dat niet onverdienstelijk – als we zijn vrouw mogen geloven komen zelfs de katten ademloos luisteren als hij thuis tokkelt. "Onze jongste dochter heeft eens gitaarmuziek op tv opgezet, waarna een van de katten over het toestel sprong om te kijken of de baas daar wellicht was." Of het nog niet genoeg is maakt hij ook deel uit van het plaatselijke mannenkoor, dat naar horen zeggen geen reden heeft tot bescheidenheid.

Directe omgeving

De jonge jaren van zijn vier kinderen vormden de voornaamste inspiratiebron voor de eerste columns van Pepi, die hij in De Jutter publiceerde. Voor veel ouders een feest der herkenning en hij werd er dan ook vaak op aangesproken. "Vooral als ik eens een maand oversloeg. Sommige ouders gebruikten mijn stukjes zelfs als verhaaltje-voor-het-slapengaan." In 2018 werden de mooiste van deze 'schrijfseltjes', zoals hij ze zelf noemt, gebundeld en uitgegeven. Zijn vrouw en kinderen hadden er geen moeite mee in de verhalen een rol te spelen – mede doordat Meester ervoor zorgde vooral positief over hen te schrijven – en zij steken hun bewondering voor echtgenoot en vader niet onder stoelen of banken.   

Tegenwoordig laat hij zich bij het schrijven inspireren door zijn directe omgeving: dat kan zijn eigen huishouden zijn, maar ook het dorp. Zijn verhalen zijn altijd uit het leven gegrepen, het zijn gebeurtenissen van alledag. "Ook de aanhang van mijn inmiddels volwassen kinderen moet er weleens aan geloven", zo zegt hij, "maar ze vinden het alleen maar leuk." Zo beschrijft hij enthousiast de komst van een nieuwe schoondochter:

‘Al heel snel leek het alsof we er een extra kind bij hadden. Dat haar hondje Sjakie de aanwezige katten de stuipen op het lijf joeg en binnen veertig seconden het overgelaten kattenvoer tot de laatst verteerbare molecuul had opgegeten deerde niemand, het is een lief beestje. 

Zo te zien lekker op haar gemak zittend op de veranda met een glas limonade – ‘niet te zoet alsjeblieft’ – kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat een schriftelijke inburgeringscursus ‘familie Meester voor dummies’ volslagen overbodig is.’

Coronavaccinaties

Zijn mobiel is altijd bij de hand om ideetjes voor columns vast te leggen, zodat hij deze niet veel later kan uitwerken. De verhalen worden niet volgens een vast schema geproduceerd, ze komen vaak met een paar tegelijk, en soms een tijd helemaal niet. Soms is, bij wijze van gimmick, het laatste woord van een stukje ook de titel. Zoals in het verhaal ‘Prik’ over de coronavaccinaties, dat hij besluit met ‘Nu wordt het tijd voor een glaasje prik’. Op de vraag of hij met de verhalen alleen wil vermaken antwoordt hij: "Ik vind het ook mooi als ik met een column een bepaalde mindset bij de lezers teweeg kan brengen."

Foto: Luuk Mantz

Meester gaat dit voorjaar, als hij 65 wordt, met vervroegd pensioen na 25 jaren bij Forbo in de industriële automatisering. Zijn opvolger, een generatie jonger, is al twee maanden in huis en is snel van begrip, constateert hij opgelucht. Want nu kan hij het met een gerust hart achter zich laten. Op de vraag of er ergens een overeenkomst tussen zijn werk en het schrijven te ontdekken valt, antwoordt hij: "Toch wel. Het bedenken van een leuke clou voor een verhaaltje is te vergelijken met het moment van brille als je met een kleine wijziging in een computerprogramma een lastig probleem oplost."

Toeval of niet, in mei wordt hij ook voor het eerst grootvader. Hij en zijn vrouw, die in september eveneens stopt met werken, willen meer nog dan voorheen de dag plukken nu ze nog gezond van lijf en leden zijn. Meer vrije tijd, reizen naar Scandinavië en een kleinkind, dat alles zal ongetwijfeld voor nieuwe inspiratie zorgen: het derde boekje zal niet lang op zich laten wachten.

De fraaie illustraties bij de verhalen zijn van de hand van Meesters jongste zuster Karin. Meester besluit – ten overvloede want dat straalt hij continu uit – met de mededeling apetrots te zijn op de nieuwe pennenvrucht. Zijn vrouw beaamt dat volmondig.

Meer nieuws uit de IJmond?

💬 Blijf op de hoogte via onze Facebookgroep Nieuws uit de IJmond. Reageer, discussieer en deel jouw nieuws

📰 Volg de laatste berichtgeving altijd via NHNieuws.nl/IJmond

🔔 Download de app en krijg een melding bij belangrijk nieuws uit jouw buurt

📧 Stuur ons jouw tips op [email protected]

✏️ Tikfout gezien? Laat het ons weten via [email protected]