Puppy-pleeggezin uit Hilversum: 'Het is één dag huilen, tegenover een jaar lang plezier'

Nu het KNGF afgelopen december de voorwaarden voor eventuele puppy-pleeggezinnen heeft versoepeld, hoopt de organisatie op een toename. Landelijk gezien is er namelijk een groot tekort, en de wachttijd voor mensen die een geleidehond nodig hebben is nu zo’n anderhalf jaar. "We zoeken in elke regio, waaronder dus Gooi en Vechtstreek, pleeggezinnen", aldus Renée Krommedijk, instructeur bij KNGF Geleidehonden.

Hillith 

Als puppy-pleeggezin krijg je een pup als het ongeveer 7,5 week oud is. Vanaf dat moment voedt het gezin de pup gemiddeld 14 tot 16 maanden op, daarna wordt het weer teruggebracht naar ‘school’ in Amstelveen, bij het KNGF. Dat eerste jaar bij het gezin draait het om het socialiseren van de hond.

Puppy-pleegmoeder Sophie de Rijke uit Hilversum voedt nu samen met haar gezin de pup Hillith op. "Het socialiseren gaat goed, ze loopt goed mee op straat. De vogels vindt ze wel interessant, dus dan moet ik haar even afleiden met een snoepje. Maar voor de rest loopt ze goed door."

Buddyhond

De pups worden gecategoriseerd naar vier soorten geleidehonden. Een buddyhond staat het baasje met posttraumatisch stressstoornis (PTSS) of autisme bij, een assistentiehond helpt bij de dagelijkse bezigheden en een blindengeleidehond brengt zijn baasje van A naar B, dat spreekt voor zich.

Zo zorgt hond Eden al een lange tijd voor zijn baasje Joleen Hakker uit Soest. "Het duurde een halfjaar voordat we echt aan elkaar gewend waren. Maar ik ben heel blij met Eden, ze zorgt voor sociale contacten en dat ik overal naar toe kan reizen, zoals de winkels, etc."

Dat is ook één van de redenen dat Sophie en haar gezin dit traject al drie keer hebben gevolgd. "Als je ziet waar je het voor doet; een stuk vrijheid voor de mensen met een beperking en wij genieten van de puppenleeftijd. Dat is gewoon heel mooi."

Of het gezin opkijkt tegen het afscheid van Hillith? "Ja, dat is altijd een dag huilen. De vorige keer vroegen we ons ook echt af: "waarom doen we onszelf dit aan? Maar toen zei mijn zoon op de terugweg in de auto: “Het is één dag huilen, tegenover een jaar lang plezier."