Dirk (94) zoekt baby die hij redde tijdens Watersnoodramp Zeeland: 'Heb haar nooit meer gezien'

Het is na een oproep van een dominee in Zeeland dat een vloot van achttien Wieringer kotters op maandag 2 februari 1953 richting het rampgebied gaat. Zo ook de WR86 waar Dirk Marees als 24-jarige vissersknecht op meevaart. Met veel gebaren beschrijft hij op zijn kamer in verzorgingshuis Kapellehof in Den Oever, hoe door het wisselend tij het kolkende water door het gat van de dijk bij Ouwerkerk het land in stroomt. Ze komen uiteindelijk aan in het ondergelopen Nieuwerkerk. Daar nemen ze 68 mensen aan boord, waaronder een baby. 

'Hemelse Vader'

De reddingsactie lijkt voorspoedig te verlopen. Maar als plotseling het schip vastloopt gaat het mis. Het schip met 68 mensen aan boord die juist net zijn gered, dreigt te kapseizen. "Het was tot op 10 centimeter na dat het schip vol liep. Ik heb vanuit de palm van mijn hand gebeden: 'Hemelse Vader help ons. Help ons voordat het te laat is.' We hadden hier nooit mee kunnen leven. Wij hadden het op ons geweten; de dood van 68 mensen." 

Als door een wonder schiet het schip los van de kant en wordt de reis vervolgd richting Wemeldinge. Het is een emotioneel moment voor Dirk als hij erover vertelt. Tranen staan in zijn ogen, want al voor zijn geboorte hebben zijn ouders een zoon verloren aan het water. Bang was hij, dat zijn ouders een tweede zoon door verdrinkingsdood zouden verliezen. "Redden en verdrinken zit in ons DNA."

Tekst gaat onder de video waarin Dirk Marees over zijn reddingsactie vertelt.

Na een zware tocht komt het schip van de Wieringers Dirk Marees, Jan en Simon Kooy en Koos Roossien aan bij de sluis van het Zeeuwse Wemeldinge. Er zijn geen steigers. Via dikke houten planken moeten de slachtoffers van de overstromingen over een diepte van vijf meter naar de kant, vertelt Dirk. Dan is het ook de beurt voor een moeder en kind. 

'Dirk! Dirk!'

"Voordat die moeder kant op ging, heb ik die baby van haar genomen. Ik heb het uit haar handen getrokken, want ze wou het niet geven. Geen moeder zou dat doen. Ze vroeg aan de anderen hoe ik heet en toen riep ze aldoor 'Dirk, Dirk, je denkt om mijn kind hè? God zal je belonen.' En toen heb ik dat kind van boord, gewikkeld in een deken, schuifelend over een plank, naar de kant gebracht."

Tekst gaat door onder de foto. 

De baby zelf heeft Dirk nooit gezien. "Ik heb niet gezien of het een jongen of een meisje was", maar de blik van de moeder zal hij nooit vergeten. "Ik ben er nacht en dag mee bezig. Zou de moeder nog leven? Ze maakte me elke nacht wakker in mijn dromen. Hele nachten lag ik met haar te praten en huilen, huilen, huilen. Zeventig jaar lang heb ik gehuild."

'Gevonden!'

Het verhaal van de Wieringer vissers is al eens eerder beschreven in het blad Op de Hoogte van de Historische Vereniging Wieringen, maar het verhaal van Dirk en zijn verlangen om de baby die hij destijds heeft gered ooit te kunnen ontmoeten, was nieuw voor redacteur Tiny van Teulingen. Ze is een zoektocht gestart, met grote gevolgen: "Zijn verhaal greep mij zo ontzettend aan. Via Facebook en een oproep in een Zeeuwse krant hebben we ontzettend veel reacties gekregen. Iedereen is er zo mee bezig. We zijn nu zover dat er drie 'baby's' zijn gevonden, van wie één verhaal heel erg lijkt op dat van Dirk."

Op tafel in de kamer van Dirk Marees in het verzorgingshuis Kapellehof in Den Oever ligt daarom een aantal foto's. Foto's van een baby en van de moeder. Marees zegt de moeder op de foto te herkennen. Zij was het die hij 70 jaar geleden redde van de overstromingen in Zeeland en misschien is het de baby die hij zo graag zou willen ontmoeten. Van Teulingen: "Ik zou het heel fijn vinden voor Dirk als hij de 'baby' vindt, maar 100 procent zeker is het niet."

Baby

Deze week is de herdenking van 70 jaar Watersnoodramp in Zeeland en juist deze week lijkt ook de vurige wens van Dirk Marees in vervulling te gaan. Van Teulingen heeft samen met de zoon van Dirk Marees een ontmoeting geregeld met de 'baby'. "Ja, we hebben het de hele tijd over een baby, maar die mevrouw is inmiddels ook 70. Maar voor Dirk blijft het de baby." Dirk glimlacht, maar zegt dan toch weer ernstig: "Wat je zeventig jaar geleden in een deken in je armen had. Die baby zal ik ontmoeten. Dat zal ik altijd bij me blijven dragen tot de laatste seconde van mijn leven."