Van psychiatrisch patiënt tot hulpverlener. Hoe Rosanne (24) haar angsten overwon

Haar blauwe ogen stralen, haar hondje Mattie springt vrolijk op haar schoot. Wie naar haar kijkt, zou niet vermoeden dat Rosanne zichzelf op vijftienjarige leeftijd in huis opsloot. Zes maanden lang kwam ze er niet uit. Alles buiten de deur boezemde haar angst in. ''Niemand begreep mij. Mijn ouders niet, mijn klasgenoten en docenten niet. Het onbegrip was zo groot dat ik mezelf isoleerde.”

Mentale problemen onder jongeren zijn de laatste vier jaar flink gestegen. Daarom vindt Rosanne het zo belangrijk om haar verhaal te vertellen. ''Ik gun iedereen een leven waarin ze zichzelf mogen zijn. Dat ze leren wat hun krachten zijn en wat ze wel goed kunnen.”   

Rosannes jeugd was niet gemakkelijk. Net na de scheiding van haar ouders, werd ze op zevenjarige leeftijd opgenomen in het ziekenhuis. Ze kreeg daar de diagnose suikerziekte. ''Mijn ouders werden gedwongen om over mij te overleggen, terwijl ze dat toen eigenlijk niet wilden. Die spanning heb ik wel gevoeld.” Ze was een lief, stil kind, dat heel erg in haar eigen wereld leefde. ''Spanning en emoties slikte ik in.”

Angstaanvallen

Op haar veertiende ging het fysiek en mentaal steeds slechter met haar. ''Ik lag vaak in het ziekenhuis, maar ook mentaal ging het niet goed.” Ze voelde continu een druk op haar borst, kreeg donkere gedachtes, angst- en paniekaanvallen en ging hyperventileren. ''Eén keer in de week ging ik naar therapie. Dan moest ik met het openbaar vervoer. Halverwege durfde ik niet meer verder, omdat ik dacht dat ik achterna werd gezeten. Dan raakte ik volledig in paniek. Dus dat ging niet meer.”

Tekst loopt door onder de foto.

De buitenwereld werd in haar ogen zo vijandig dat ze het huis niet meer uit durfde. Uiteindelijk besefte Rosanne zelf dat ze zo niet langer door kon gaan. ''Hoe slecht het ook met me ging, ergens wist ik ook dat ik niet voor niks op deze aarde was. Toen heb ik de stap genomen om vrijwillig opgenomen te worden in een psychiatrische kliniek.”

Negen maanden lang bracht Rosanne door in de kliniek. Maar ook daar voelde ze zich niet begrepen. ''Met de groep waren we een keer in het bos. Opeens raakte ik in paniek. De begeleiding schreeuwde toen heel hard tegen me dat ik mezelf moest beheersen anders verpestte ik het voor de hele groep.” Door dit soort opmerkingen kroop ze in haar schulp.

Ze deed wat haar werd verteld. Leerde haar paniekaanvallen te beheersen door zichzelf af te leiden of door een gesprek te voeren. ''Ze leerden mij technieken, maar daardoor gingen ze voorbij aan de kern van het probleem. Waardoor ontstonden die angstaanvallen?”

Thuisgekomen besloot ze alsnog haar mavo-diploma te halen aan de vavo, onderwijs voor volwassenen.  ''Maar ja, natuurlijk was dat niet eenvoudig. Ik beschrijf het altijd als een tijger die in een dierentuin zit en die je vervolgens loslaat in het wild. Zo voelde ik me. Drie maanden later kreeg ik een terugval.”

Nooit eerder had ze zich zo ellendig gevoeld. Nu wilde ze dood. Ze begon zichzelf te snijden. ''Fysieke pijn is altijd erger dan mentale pijn. Het geeft even afleiding, maar daarna heb je dubbele pijn. Ook kreeg ik zelfmoordgedachten.”

Ze nam een overdosis pillen, werd opgenomen in het ziekenhuis en overleefde ternauwernood. ''Opeens was er aandacht voor me. Alle hulpverleners stonden klaar, maar er was geen contact met me te krijgen. Ik kreeg medicijnen waardoor ik helemaal afvlakte.” Een acute opname leek onvermijdelijk. ''Alles in me riep: Nee. En ik dank mijn moeder nog steeds dat ze naar me heeft geluisterd en me niet heeft laten opnemen. Hoewel ze me niet altijd begreep, is zij er wel altijd voor me geweest.”

Explosie van emoties

Het was een keerpunt in haar leven. Ze stopte abrupt met de medicijnen, wat ze overigens niemand aanraadt. ''Alle emoties komen als een explosie naar boven. De donkerte kwam terug, de paniek, de angst, het snijden. Toch heb ik altijd een enorme kracht in mezelf gehad. Ik wilde gelukkig zijn.”       

Haar tante bracht haar in contact met paarden. Daar maakte het niet uit wie en hoe ze was. ''Paarden oordelen niet. Daar kon ik gewoon zijn wie ik ben.” Ze volgde EMDR, een therapie voor mensen die last hebben van traumatische ervaringen. Ze haalde haar mavo-diploma en studeerde daarna aan het Clusiuscollege Dierenverzorging en Maatschappelijk werk.

Kudde paarden

Het ging niet vanzelf en het kostte haar veel energie. ''Naar school gaan was moeilijk, maar bij  mijn stage op zorgboerderij De Badhoeve in Badhoevedorp werd ik voor het eerst gezien.” Dat ze daar nu als hulpverlener aan het werk is, klopt helemaal. Ook werkt ze in Heemstede als kindercoach met paarden.

''Bij een kudde heeft elk paard een unieke rol, ze hoeven niet alles te kunnen. Heel veel kinderen en jongeren worden tegenwoordig gelabeld. Ze hebben autisme, add, adhd. Ze zijn té druk of té snel afgeleid. Voor hen is het fijn dat er een plek is waar ze terecht kunnen en leren waar ze wel goed in zijn.”

Ze wrijft over de littekens op haar onderarm. Erboven prijkt sinds vorig jaar een tatoeage van een gracieuze vlinder. ''Van al het negatieve kan je iets positiefs maken. Daar staat de vlinder symbool voor. Ik mag me laten zien. En hoop dat ik door mijn ervaringen anderen kan helpen.”