Moeder Sumanta Bansi over rampjaar: "Ik wil weten waarom hij mijn dochter heeft vermoord"

Geëmotioneerd stuurt Sharmila een foto. "Dit was op vliegveld Zanderij in Suriname. 3 september 2016, de dag waarop ze naar Nederland vertrok. Kijk eens hoe trots ze kijkt." Het zou de laatste keer zijn dat ze haar dochter in levende lijve zou zien.

Kerst, oud en nieuw: normaal feestdagen voor Sharmila en haar familie. Maar ze heeft er geen behoefte aan. "Voor mij zijn het normale dagen die voorbij moeten gaan. Ik wil m'n huis niet versieren, geen kerstboom. Ik ben niet meer de Sharmila van vijf jaar geleden en loop ook bij de psychiater. Werken gaat nog niet."

Ze weet nog hoe Sumanta in 2016 naar Nederland vertrok om daar te studeren. Sharmila was trots. "Ik keek uit naar het moment dat ze zou afstuderen en dat ik daar dan bij zou zijn. Maar nu moest ik naar Nederland komen om haar botten op te halen."

Jarenlang gelogen over lot van Sumanta

Terug naar februari 2018. Sumanta, 23 jaar oud, lijkt ineens van de aardbodem verdwenen. Vanuit Suriname heeft Sharmila contact met Manodj B.. Sumanta woont in bij hem en zijn gezin in Hoorn. "Ze hebben me al die jaren voorgelogen. Iedere keer als ik belde was er weer wat anders. Eerst was ze in Dubai, toen in België en daarna in Den Haag. Ze zeiden: 'maak je niet druk.' Maar ik ben blijven zoeken, want normaal belde ze me heel vaak", vertelt Sharmila.

Na ruim twee jaar komen Manodj B. en zijn vader Dwarka B. aangehouden als verdachten. In door de politie afgeluisterde gesprekken vertelt Manodj Sumanta te hebben doodgestoken. 'Ik ging met dat ding door haar hart. Dood, klaar', vertelde hij daarover aan zijn broer. 

Ondanks vele zoektochten, onder meer bij de Afsluitdijk, in het Robbenoordbos in Wieringerwerf en later ook in recreatiegebied de Hulk in Berkhout, wordt Sumanta niet gevonden. 

Op het moment van de verdwijning is Sumanta zwanger van Manodj B., met wie ze een geheime relatie had. Onder druk had ze eerder al eens abortus laten plegen, maar dit keer wil ze het kind houden. 

In juni van dit jaar zit Sharmila, samen met de vader van Sumanta in de rechtszaal. Op een paar meter afstand van Manodj en Dwarka B. "Je moet je gedragen in de rechtszaal, maar ik was mezelf kwijt. Ik heb gegild en wilde met dingen gooien. Maar ik heb me ingehouden." Uiteindelijk lukt het haar om een emotionele slachtofferverklaring voor te lezen. 

Bekijk hier een deel van de slachtofferverklaring. Tekst gaat eronder verder: 

'Die klootzakken hebben Sumanta vermoord'

Dwarka B. wordt vrijgesproken omdat er geen bewijs is dat hij medeplichtig is geweest. Manodj B. wordt veroordeeld tot 15 jaar cel. "Het is niet plotseling gebeurd. Het is met voorbedachten rade geweest. En dit heeft hij niet alleen gedaan. Dwarka heeft ook een rol gespeeld. Ik hoop dat, dat ook uit onderzoeken komt. Die klootzakken, die duivels hebben mij Sumanta vermoord. Dat weet ik zeker."

Ook het feit dat Sumanta zwanger was van haar eerste kleinkind maakt haar extra verdrietig. "Dat je het kind dat je zelf hebt verwerkt ook hebt vermoord. Wat voor man ben je dan? Het is een monster."

Maar één grote vraag blijft onbeantwoord: waar is het lichaam van Sumanta? Manodj B. ontkent alles en zwijgt vooral tijdens de rechtszaak. Maar een paar maanden na de uitspraak, in september, wijst hij dan toch een plek aan. Aan de rand van industrieterrein Hoorn 80. 

Tekst gaat verder onder de foto.

's Nachts gebeld over plek waar Sumanta lag 

"Het was 4.00 uur 's nachts toen de telefoon ging. Ik nam op en het was de familierechercheur. Die zei: 'Je gaat straks wat horen. De moordenaar wil verklaren en de plek aanwijzen'. Ik schrok mij dood. Ik kon niks meer. Alleen maar huilen en gillen."

Op de plek worden lichaamsresten gevonden. Onderzoek wijst uit dat ze inderdaad van Sumanta zijn. Een paar dagen na de vondst zijn Sharmila en de vader van Sumanta in Nederland en leggen een krans bij de vindplek. "Het was het zwaarste in m'n leven."

Ondanks dat het wordt afgeraden wil Sharmila per se de lichaamsresten zien. "Sumanta is een deel van mij. Ik wil het met m'n blote ogen zien. En weet je waaraan ik Sumanta herkende? Aan haar gebit. Haar tanden glommen. Toen wist ik dat ze het was en kon ik alleen nog maar gillen en huilen."

Er volgt een rouwdienst in Nederland. Daarna gaan de ouders met het lichaam en de daar gevonden sieraden van Sumanta terug naar Suriname, waar op traditionele wijze afscheid wordt genomen. "De avond voor de crematie was Sumanta in mijn huis opgebaard. We hebben gezongen, gebeden en veel gesproken. De dag erna was de crematie. En we hebben veel rituelen gedaan. In maart, een half jaar later hebben we nog meer rituelen, uitgevoerd door een heilige."

'Ze is in haar slaap vermoord'

Het verdriet, maar ook de woede is er niet minder op geworden. Zeker niet nu Manodj B. na zijn veroordeling wel is gaan praten. "Hij heeft verklaard dat hij Sumanta in haar slaap heeft vermoord. Hij praat ineens heel veel. Als een papegaai vertelt hij, omdat hij denkt dat hij strafvermindering krijgt. Maar nee hoor, dat kan echt niet."

Volgend jaar dient ook het hoger beroep dat Manodj B. tegen zijn straf heeft aangespannen. Sharmila wil er zeker bij zijn. "Dan kom ik weer naar Nederland. Ik weet nog niet hoe, want ik heb geen geld voor een ticket. Maar ik zal erbij zijn." 

Gedenksteen voor Sumanta

Ze hoopt ook dat dan de gedenksteen wordt onthuld. "Ik heb vernomen dat er op de vindplek een gedenksteen komt. Ik wil daar ook graag bij zijn." Ook zijn er plannen om een vlinder op de vlinderrots in Hoorn te laten platen. Het monument voor geweldslachtoffers. 

En dan hoopt ze ook antwoord te krijgen op haar laatste vraag. "Waarom heeft hij dit gedaan? Dat wil ik weten. Maar dat zegt hij nog niet. Waarom heeft hij Sumanta vermoord? Hij had daar geen recht op."

Ondertussen hoopt ze toch haar leven weer op te kunnen pakken, zo goed en zo kwaad als het gaat. "Ik wandel veel en doe wat in de tuin. Maar meer kan ik niet. Ik was doktersassistente, maar kon het niet  meer opbrengen. Daarna was ik nog even buschauffeur op een schoolbus. Maar vanwege de medicijnen mag ik ook niet meer rijden."

Ze vervolgt: "De lege stoel hier in de kamer blijft leeg. Ik heb nog veel herinneringen en spullen van Sumanta. Mensen zeggen tegen mij: 'Je moet het een plek geven en verder leven'. Maar zo makkelijk is het niet. Ik vecht om de oude Sharmila te worden, maar het lukt mij nog niet."