Gevangen bij je ouders thuis: deze jongeren 'met rugzak' bouwen tiny houses uit afval

Door pech in het leven zijn ze uit de roulatie geraakt. Een scheiding, chronische depressie, en een reeks burn-outs, zijn de verhalen die hen hier op de werf en in de fabriek van stichting Clean2Anywhere (C2A) heeft gebracht. Allen zonder een eigen woonplek. "Het is niet te doen, voor een jongen alleen die ook nog eens 'ziek' is", zegt de 23-jarige Erik. 

"Dan bouw ik woningen, heb ik alsnog geen eigen plek en ben ik straks ook mijn baan kwijt", is de droevige opsomming die Jordy (28) waarschijnlijk te wachten staat in het nieuwe jaar. 

Tekst gaat door onder de foto. 

Hij woont thuis bij zijn ouders, op een gedeelde zolderkamer met zijn zus (24). De privacy is ver te zoeken. "De kamer is gescheiden door een gordijn, een soort textiele muur", grapt Jordy. Maar in werkelijkheid zit hij er flink doorheen. "Je staat bij de woningcorporatie ingeschreven en die lijst wordt alleen maar langer. Hopeloos."

Bij de stichting zijn ze omarmd en zetten stappen in de goede richting. "Je krijgt hier de kans om een baan te aanvaarden. Je hoeft niet eens je cv te laten zien of een bouwkundige opleiding te hebben gehad, je moet gewoon aan de gang willen. Al struikelend ga je je ontwikkelen, dat is een grote stap de goede richting op om de weg omhoog weer te vinden", zegt Edwin ter Velde van C2A. 

9 jaar wachten op een woning

Hij ziet de jongeren ten einde raad worstelen met het vinden van een eigen woonplek. En dat ziet er niet rooskleurig uit. "De wachttijden zijn opgelopen tot ruim 9 jaar in West-Friesland", zegt Hans Kröger van woningstichting Het Grootslag, die de lichting van 16 tiny houses laat bouwen. 

In West-Friesland zijn momenteel ruim 23.700 woningzoekenden, blijkt uit de cijfers van de West-Friese Woningcorporaties. "In 2022 is het aantal verhuringen weer gedaald, de verwachting is dat we op 1560 verhuringen uitkomen. De slaagkans is gedaald."

"In oktober kreeg ik voor het laatst een aanbod. Daar stond ik 645e op de wachtlijst", vertelt Paul. De 38-jarige ex-militair kwam in een relatiebreuk terecht, verloor zijn koophuis en zit nu al weer vier jaar bij zijn ouders thuis. "Terug op een stapelbedje, in de kinderkamer. Als je teruggaat naar je ouders ben je de eerst komende 10 jaar kansloos."

Tekst gaat door onder de foto. 

Een oorzaak van de lange wachttijden, is de op slot zittende woningmarkt. Kröger: "Een starter kan bijna of helemaal niet meer kopen. De doorstroom is totaal niet meer haalbaar. Het gevolg daarvan is dat wij weer minder woningen vrij krijgen om aan te bieden. En daarnaast bouwen wij op dit moment nagenoeg geen woningen."

Er is een gebrek aan grond en de corporatie is afhankelijk van projectontwikkelaars. "Verkoop van woningen ging tot voor kort zo goed, dat men minder belangstelling had met ons te praten over het realiseren van extra huurwoningen." Kröger maakt zich dan ook grote zorgen. "De woningnood is voor jongeren groot. Het betekent dat wanneer je je op je 18e inschrijft, je pas met 27-jarige leeftijd aan de beurt bent." 

Tekst gaat door onder de foto. 

Stuk voor stuk zien de jongeren zichzelf graag wonen in de tiny houses. "Absoluut, als we ze vandaag konden neerzetten Ga ik er meteen in", zegt Erik. 

Een eigen woonplek zou voor Mirjam (22) de laatste stap zijn in de richting naar een goed herstel. "Ik zit al een hele tijd in een chronische depressie. [...] Ik ben vrijwel genezen, maar het wonen is het enige wat nog ontbreekt voor mij." Ze woont nu in een opvang. 

Mirjam: "Er zijn mensen die op straat leven, en wij hebben hier allemaal woningen staan waar je zo in kan. Daar word ik heel boos en verdrietig van. We gaan er voor vechten dat ze er komen."