De tennisjaren van Louis van Gaal: een heupflesje Bacardi en een verdrietig einde

Een gulle lach rolt door de tenniskantine in Avenhorn. Jan Gerritsen zal het nooit vergeten. "We speelden wekelijks wedstrijden in Ursem, op woensdagavond. Vier mannen van onze vereniging en vier uit Ursem. Tijdens de derde helft gingen we elkaar dan interviewen, over onze ambities. We hadden toen allemaal flink wat kapsones en veel te vertellen. Louis vertelde dan met een stalen gezicht dat hij trainer van Ajax zou worden. Terwijl hij toen lesgaf op het Don Bosco College in Amsterdam. Wij zaten dan te kijken van: 'daar heb je die kapsoneslijer weer'." 

Het zijn de jaren '80 van de vorige eeuw. Van Gaal is met zijn vrouw Fernanda en twee dochters neergestreken in Avenhorn en voetbalt bij Sparta. Zijn oudste dochter zit bij de zoon van Henk Westgeest in de klas en de vrouw van Jan leert Van Gaals vrouw Fernanda goed kennen op de peuterspeelzaal, waar ze werkzaam is. De gezamenlijke interesse voor de bal doet de rest.

Tekst gaat verder onder de foto. 

Jan tennist vaak vroeg in de ochtend met Van Gaal, nog voor het werk. "Wij speelden geen wedstrijdjes, maar wilden gewoon slaan. Rammen. We hadden 20 ballen en gingen net zolang door tot ze op waren. Dan raapten we ze op en begonnen we weer overnieuw." Henk was de vaste dubbelpartner van de latere Europa Cup-winnaar en bondscoach. "Louis was niet de snelste, maar wel heel balvast."

Fanatiek

Niet heel verrassend, Van Gaal is fanatiek. "Kijk maar naar deze foto", zegt Henk in de kantine van TC Westerkogge. "Aan de sippe gezichten te zien, hebben we verloren. Dat kwam ook voor, al hadden we ook wel succes. Volgens mij zijn we nog een keer clubkampioen geworden. Louis wilde graag winnen, maar coachte niet tijdens de wedstrijden of zo. We speelden gewoon."

Jan: "Louis zou nooit een tenniscoach kunnen zijn, want bij tennis mag je tijdens wedstrijden niet praten. Ik weet nog dat ik met mijn dochter tenniste, die was misschien 14 toen. Louis stond haar langs de baan maar te pushen, omdat hij vond dat ze niet genoeg bewoog: 'lopen met die benen!', schreeuwde hij dan."

Tekst gaat verder onder de foto.

Het zijn gezellige tijden bij de tennisvereniging. Zeker na de wedstrijden. "Louis was geen bierdrinker, maar dronk altijd Bacardi-cola. Omdat we geen sterke drank in de kantine mochten schenken, had ik altijd een heupflesje op zak. En met de hapjes van mijn vrouw Leah konden we hem nog wel eens naar de kantine lokken. Louis hield van de gezelligheid."

Maar dan. In de sportkantine worden de ogen van Jan vochtig. De lip trilt, de woordenstroom stokt. De gedachten gaan terug naar het begin van 1994, als Fernanda - waar Jan ook veelvuldig mee tennist - komt te overlijden. Ze wordt slechts 39 jaar oud. "Ik heb in het AMC nog afscheid van haar kunnen nemen. Dat is nog steeds een heel bijzonder moment voor mij."

Tekst gaat verder onder de foto

Zijn vrouw Leah schrijft het In Memoriam, dat bij de uitvaart door de pastoor wordt voorgedragen. "Wij kregen het allebei onze strot niet uit." Hij toont een kaartje. "Een jaar na haar overlijden kregen we een mooie foto van Fernanda, met daarbij een geschreven boodschap van Louis. Als bedankje voor de jarenlange vriendschap met zijn vrouw en hem. Het heeft een ereplaats in onze boekenkast, nog steeds. Dat weet Louis ook. Als je een jaar na iemands overlijden zo'n lief briefje krijgt, dan doet je dat wat."

Niet veel later verhuist Van Gaal naar Amsterdam en verovert hij als voetbaltrainer de wereld. Het contact tussen de tennisvrienden verwatert, maar toch is er sporadisch contact. Henk: "In 2004 hebben we hier een jeugdtoernooi georganiseerd en heb ik Louis uitgenodigd. Toen kwam hij hier zijn verhaal doen. Dat hij daar tijd voor vond, ondanks zijn drukke schema, vond ik wel mooi. En dat is ook Louis, zoals wij hem kennen."