Centro Español in Beverwijk in mineur na verlies tegen Marokko: 'Puta madre!'

Rond half vier druppelen de meeste Spanjaarden binnen. Velen hebben wel iets van hun land aan: een shirt, een trainingsjack of een vlag. Ze zijn goed gemutst, maar de spanning voor de wedstrijd druipt ook van de gezichten af. Het is een bonte mix van oudere en jongere generaties Spanjaarden uit de IJmond.

Velen van hen hebben familieleden die bij de hoogovens hebben gewerkt. Daar is het Centro Español ook ooit voor opgericht, als ontmoetingsplek voor Spanjaarden die in de jaren '70 bij de staalfabrieken kwamen werken. Maar tegenwoordig is het niet zo druk meer, vertelt Luís. “Vroeger veranderden we het hier vaak in een discotheek. Maar de jongere generatie weet het Centro niet meer zo te vinden. Zeker na corona zijn we vaak nog maar één dag per week open. Dat is wel jammer.”

Achter de bar staan Jorge en Ramon. Het bier en de baco's vliegen over de toonbank. De mannen schijnen iedereen te kennen, maar vinden de opkomst nog wat tegenvallen. “De vorige wedstrijd was het veel drukker, maar toen speelden we ook in de avond.”

Over één ding zijn ze het eens: het gaat een moeilijke wedstrijd worden. “De Marokkanen zijn echt niet slecht. Maar toch gaan we met 2-0 winnen.” Vijf minuten voor de start van de wedstrijd is de zaal volgelopen. Als het volkslied van Spanje klinkt, gaat het geluid een stuk harder. Een luid gejuich stijgt op als het volkslied is afgelopen. De wedstrijd kan beginnen.

Maar de Spanje supporters zijn niet alleen. Er zijn ook behoorlijk wat jonge Marokko-fans aanwezig. Af en toe wordt er een opmerking hun kant op geslingerd, maar daar gaan ze niet op in. Ze voelen zich niet bedreigd, zo in het hol van de leeuw. “Nee man, zij moeten juist bang zijn voor ons”, lacht er eentje. Over de kansen van hun land zijn ze realistisch. “Alles wat we vanaf nu behalen, is bonus. Het is al fantastisch dat we weer eens de volgende ronde hebben gehaald.”

“España, España, y nada mas”

“Vamos”, schreeuwt een man bij een veelbelovende aanval van Spanje. Maar helaas voor hem ontwikkelt de wedstrijd zich zoals veel mensen zich hadden voorgesteld: de Spanjaarden hebben de bal, maar ze komen niet door de stugge verdediging van Marokko heen. Het zorgt voor frustratie in de zaal. Wegwerpgebaren en Spaanse scheldwoorden vliegen door de lucht. "Puta madre!"

Dan volgt er plots toch een kans, maar helaas voor Spanje wordt er gevlagd voor buitenspel. “España, España, y nada mas”, zingen de Spaanse fans. Eindelijk lijkt de wedstrijd en ook de mensen in de zaal wat los te komen. Maar het was slechts een korte opleving: er gebeurt bijzonder weinig op het veld in de eerste helft.

Ook in de tweede helft wil het maar niet vlotten. Gelukkig doet de tap het wel naar behoren. Daar wordt door het aanwezige publiek dan ook gretig gebruik van gemaakt. Hoe meer bier erin gaat, hoe hartstochtelijker (en valser) de aanmoedigingen van het Spaanse publiek worden. “Yo soy Español, Español, Español”, klinkt het.

Tijdens de laatste 10 minuten van de wedstrijd begint de spanning in de zaal te stijgen. Spanje is aan een slotoffensief begonnen, maar Marokko weet ook een aantal keren gevaarlijk te worden. Gejuich en boegeroep wisselen elkaar af. Alleen wil de bal er aan allebei de kanten maar niet in, dus het wordt verlengen.

In de verlenging blijft de wedstrijd op en neer gaan. Het ene moment springen de Marokkaanse fans op van hun stoel in Centro Español, het volgende moment de Spaanse. “Hoeveel kansen hebben ze nodig?!”, schreeuwt één van de Spanjaarden uit. Maar het onvermijdelijke lijkt toch te gaan gebeuren: de wedstrijd zal beslist worden door strafschoppen.

Lege handen

Iedereen zit op het puntje van zijn stoel tijdens de penaltyserie. Op het veld kunnen de Spaanse spelers hun zenuwen blijkbaar ook niet onder controle houden, want zij missen de ene na de andere strafschop. Wanneer Achraf Hakimi van Marokko de winnende penalty binnenschiet, springen, dansen, juichen en schreeuwen de fans van Marokko in het Centro Español op de tafels. Ze zijn door het dolle heen, want de Atlasleeuwen hebben voor het eerst in de geschiedenis de kwartfinale van een WK bereikt.

De Spanjaarden in de zaal kunnen hun ogen niet geloven. Hun land, wat door velen werd gezien als kanshebber voor de wereldtitel, is uitgeschakeld. “Dit is echt klote”, sipt Luís. “We hadden het nooit op penalty’s aan moeten laten komen”, vult Ramon hem aan. Voor hen zit er niks anders op dan de troep in de zaal op te ruimen en de wonden te likken.

Buiten vieren de Marokkaanse fans feest. De straten van Beverwijk zijn overgenomen door toeterende auto’s met daarin supporters van De Leeuwen van de Atlas. Voor hun duurt het WK-sprookje voort, de Spanjaarden vertrekken met lege handen naar huis.