Alles gedaan om kanker te voorkomen én genezen; toch heeft Merel (31) nog maar een paar maanden

"Laatst liep ik de klas in bij één van mijn zoontjes en kwam een ander jochie naar me toe: 'Hoi lieve mama van Floris, je gaat toch niet zomaar weg naar de hemel zonder dat je mij een dikke knuffel hebt gegeven toch? Ik wil het wel even van tevoren weten hoor.' Dat is toch prachtig?"

Merel meent het, ze lacht veel en vraagt na een tijdje zelfs: 'praat ik niet te veel?', terwijl ze net heeft uitgelegd dat de dokters verwachten dat ze nog een maand of vier, vijf te leven heeft.

Die boodschap komt keihard aan, zou je denken. En ja, de eerste dag na het ziekenhuisbezoek afgelopen 12 september was vreselijk, zegt ze. Maar de verwarring maakte al snel plaats voor kalmte: "De angst om kanker te krijgen hing m'n hele leven als een donkere wolk boven m'n hoofd, maar die is nu weg. Nu is het gewoon zo en wil ik zo lang als mogelijk is genieten van wat ik wél kan doen. Dat klinkt misschien simpel en cliché."

Wrange woorden: want het leven van Merel is verder bepaald niet simpel en cliché, was dat maar zo, dan "had ik volgend jaar in het festivalseizoen bij wijze van spreken naast je gestaan op Mysteryland", zegt ze tegen de verslaggever.

Tekst gaat door onder het kader.

Maar een festival in de zomer, dat zit er waarschijnlijk niet meer in voor Merel. Haar vader was vorige maand bij haar in het ziekenhuis toen ze het dramatische nieuws van de teruggekeerde en al ver uitgezaaide kanker hoorde. Lymfen, botten, lever en zelfs in haar hoofd.

Hij had volgens Merel ietsje langer nodig om de eerste klap te verwerken dan zijzelf. En zo gek is dat niet: de situatie zal voor hem voelen als een terugkerend refrein, maar dan van een wel heel vervelend liedje.

Ook Merels moeder én oma van moederskant en hadden namelijk borstkanker. Moeder overleed bijna 20 jaar terug toen ze 37 was, Merel was 12. Ook daar weet ze overigens een positieve, of bitterzoete draai aan te geven: "Onderzoek dat rond de tijd van mijn moeder naar de ziekte begon, is bij mij voortgezet. Dat voelde toch wel bijzonder op de één of andere manier."

Tekst gaat door onder de foto's.

Vanaf de eerste kankerdiagnose is Merel heel open geweest over haar ziekte en deelde zij via haar Instagramaccount de.mama.met.kanker naast gezellige gezinsfoto's, vrolijke selfies ook nogal wat kwetsbare foto's van zichzelf, van zo'n beetje elke fase van de behandeling: kaal, in eigen woorden: 'met ontplofte chemocoupe' of met ingevallen gezicht.

Het zorgt voor veel meelevende reacties. En dat Merels verhaal veel mensen raakt, blijkt ook wel uit de inzamelingsactie die haar nicht vorige maand na het slechte nieuws opzette voor Merel, haar man Bob en hun twee zoontjes Floris en Maarten van 5 en 4. Ruim 2.000 mensen doneerden in totaal al bijna een halve ton. "Kan je het geloven?" vraagt Merel zich hardop af.

"Ik ben daar zo blij mee. Want Bob is, na een goedbetaalde baan in projectmanagement, nu zij-instromer in het onderwijs." En Merel zegt het niet, maar dat staat niet bekend als een vetpot, zeker als hij straks in z'n eentje de twee zoontjes moet onderhouden. Wat ze wel zegt: "Ik ben trots op hem, hij is zo leuk met die kinderen."

Bobs baanwissel, een keuze van geluk boven geld, is zoals zoveel beslissingen van het stel een indirect gevolg 'de donkere wolk boven het hoofd', zoals Merel het eerder noemde. Beide hielden er altijd rekening mee dat er zo'n beetje op ieder moment iets mis zou kunnen gaan. "We vroegen elkaar al tijden geleden: wat is er nou echt belangrijk in het leven?"

Tekst gaat door onder het citaat.

Al sinds ze een kind was, wist Merel namelijk dat ook zij een gen zou kunnen dragen dat haar moeder en oma droegen – en dat de kans groot zou zijn dat ze op een moment borst- of eierstokkanker zou krijgen. En die wetenschap zette al vroeg aardig vaart achter veel beslissingen. Ze kocht een huis met Bob in 2015, twee kinderen volgden snel daarna. En op 3 augustus 2019 was er een prachtige bruiloft in Zandvoort.

Toen kwam er een moeilijk moment: dat waarop Merel wist dat zij er verstandig aan zou doen haar borsten preventief te laten verwijderen. Maar ze wilde er nog niet aan. "Het is toch geen leuk idee om jezelf te verminken. Bovendien had mijn moeder haar borsten weggehaald en kreeg daarna tegen alle verwachtingen in tóch kanker. Dus ik twijfelde. Een half jaar later was het raak: ik voelde een knobbeltje."

Maanpak

Wat volgde was twee jaar van chemotherapie, zelfs een speciale behandeling waarvoor ze vijf weken lang in totale quarantaine moest zitten, zonder enig contact – ja, Bob mocht eens in de week in een soort maanpak bij haar zitten- én toen toch de gevreesde borstoperatie. En haar eierstokken liet ze voor de zekerheid ook meteen verwijderen. "De kans was te groot dat de ziekte daar terug zou komen."

Tevergeefs, bleek een maand geleden dus. En Merel zelf blijft de nuchterheid zelve. Op een dagje goed balen en één keer goed huilen met een vriendin met een soortgelijke diagnose na dan. "Op de één of andere manier kan ik er goed mee omgaan, dat heb je, of dat heb je niet, denk ik."

"Het is op een gekke manier ook wel overzichtelijk, ik hoef me niet druk te maken over welke kleur bank we moeten kopen, of dat een uitbouw een meter langer of korter moet. Ik wil de jongens naar school brengen en 's avonds naar bed. Misschien nog een keertje naar Beekse Bergen met Bob. Daar zit al zoveel geluk in."