Kinderboekenschrijver Els Pelgrom wil serieus worden genomen

Veel van vroeger heeft Els Pelgrom niet meer thuis, haar hele archief is inmiddels naar het Kinderboekenmuseum in Den Haag. Wel heeft ze nog een paar vellen aantekeningen van een toneelstuk dat ze ooit schreef. Zo beginnen haar boeken meestal ook, op losse velletjes.

"Het zijn flarden van dingen en beelden en dan ga ik proberen te schrijven", zegt Pelgrom.

Eigenlijk moeten we zeggen; begonnen haar boeken, want Pelgrom heeft onlangs nog een boek gepubliceerd, Het Levende Hoofd, waarvan ze zegt dat het haar laatste is.   

Het Levende Hoofd

Met de ideeën voor haar boeken kan ze jaren rondlopen. Het verhaal van haar laatste boek, Het Levende Hoofd, zat al dertig jaar in haar hoofd. Maar omdat ze er nog geen goede vorm voor kon vinden, bleef het daar ook. Het boek gaat over een hoofd, die door zijn oma wordt verzorgd, en een gekko. Die gekko kan wensen vervullen. Het kale hoofd wenst haar en krijgt het. Maar nu hij eenmaal haar heeft, wenst hij nog meer: hij wil een compleet mens worden. 

"Dat is een waanzinnig idee", erkent Pelgrom. Daarom bleef het ook zo lang in haar hoofd zitten. Niemand gelooft natuurlijk dat een hoofd zonder lichaam een kans van leven heeft, maar daar moet je je als lezer overheen zetten, vindt ze.

"Ik denk dat het moelijk is om mensen over dat streepje te trekken. Lees nu maar door. Er gaat nog van alles gebeuren."

"In verhalen en boeken mag alles, het hoeft niet rationeel te zijn. Maar het moet wel kloppen in het verhaal", verklaart Pelgrom haar verhaal. "Dan kan je niet meer van alles doen."

Gekko

Het boek van Els Pelgrom is geillustreerd door Sylvia Weve. Haar tekeningen zijn totaal anders dan hoe Pelgrom het verhaal voor zich zag.

"Maar toen ik het zag, dacht ik: ja, dat kan ook. Elke lezer heeft zijn eigen beelden, dus waarom niet die van haar."

In de badkamer hangen twee tekeningen die Pelgrom veertig jaar geleden maakte van een gekko en een indianenkop. "Dat is het begin van dat verhaal, maar die heb ik echt heel lang geleden getekend. Ik heb ze daar opgehangen, want ik hou erg van overal schilderijen ophangen. Terwijl ik op de wc zat dacht ik opeens: hé, dat is het boek. Wat idioot. Daar heb ik helemaal niet bij nagedacht toen ik ze ophing." 

Griffels

Pelgrom is een gelauwerd schrijver, maar van alles wat ze ooit won, kan ze alleen de Theo Thijssenprijs nog laten zien. De Griffels, goud en zilver, zijn allemaal weggegooid. "Kinderen hebben er mee gespeeld, ze braken door." Eigenlijk had ze de griffels allemaal in een pennenbakje op haar bureau willen zetten, maar dat is er dus nooit van gekomen. 

Een echte schrijver

Els Pelgrom heeft het aan erkenning nooit ontbroken, toch stoort het haar dat er nog steeds mensen zijn, ook journalisten, die schrijvers van kinderboeken niet als 'echte schrijvers' zien. 

"Dan krijg je zo'n vraag als: bent u een kinderboekenschrijver of een echte schrijver? Dat is zo'n flauwekul. Dan gaat het over hoog en laag."

Ze vertelt over haar vele buitenlandse schrijverstripjes die waren bedoeld om de Nederlandse literatuur te promoten. Soms was ze de enige kinderboekenschrijver. "Ik voelde dat ik niet serieus werd genomen. Niet door iedereen, hoor. Maar wel bij heel veel. Zo van: jij hier?"

"Ik maak wat ik maak en ik maak het zo goed als ik kan. Maar dat er zo gedacht wordt over een genre terwijl er echt prachtige dingen zijn gemaakt voor kinderen. Dat maakt me boos."

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen.