Martin Haar was als assistent-trainer geen "ja-knikker"

In Martins werkkamer, annex voetbalkijkkamer, hangt een mooie fotocollage die hij meekreeg bij zijn afscheid als assistent-trainer van AZ. Met de Alkmaarders won hij (bijna) alles wat er te winnen viel. Hij werd kampioen van Nederland, won de beker en de Johan Cruijff-schaal en plaatste zich voor de Champions League. 

Hij stond daarbij aan de zijde van een keurkorps aan hoofdtrainers: van Advocaat en Van Gaal tot Van Hanegem en Koeman.  "Dat waren geen kleine jongens", zegt Haar er ten overvloede bij.

"Het waren bovendien stuk voor stuk eigenwijze exemplaren, maar dat weerhield Haar er nooit van om intern zijn ongezouten mening te geven over spelers en opstellingen.  

"Met name bij Van Gaal moest je dat ook motiveren. Waarom dan? En waarom wil je met die spelen en niet met die? Nou dan heb je me wel overtuigd", vertelt Haar in zijn beste Van Gaal-imitatie. "Maar dat deed ik ook met andere trainers, die stonden daar voor open. Die ervaarden dat als prettig."

Haar werkte al die tijd met groot plezier, toch is er één ding waar hij, achteraf gezien, spijt van heeft: "Mijn grootste fout was om niet het hoogste diploma te halen. Om het toch eens zelf te laten zien."

 

Discipline

"Ik houd van een dolletje, ik houd van een grapje, maar ik houd wel van discipline. En van eerlijkheid naar de groep toe. Spelers moeten voelen dat het uit je hart komt. Als het gespeeld is, prikken ze daar doorheen."

Haar had dan ook een belangrijke functie: hij moest ervoor zorgen dat de groep bij elkaar bleef, zowel in de kleedkamer als op het trainersveld. Hij had met name extra aandacht voor teleurgestelde spelers. Als je wordt opgesteld ben je tevreden. Op het moment dat je niet speelt, wordt je ontevreden.  Hoe is dan het gedrag? Hoe kan ik zo'n jongen weer zover krijgen dat hij toch weer inzet gaat tonen?"

Gouden schoen

Ingelijst aan de muur hangt ook een elftalfoto van het succesvolle Haarlem uit de jaren tachtig, niet toevallig ook de periode waarin Haar zelf schitterde als voetballer. In 1982 plaatsten de Roodbroeken, zoals de Haarlemmers werden genoemd, zich verrassend voor Europees voetbal en werd hijzelf gekroond tot beste voetballer van de Eredivisie. Ook die Gouden schoen heeft een mooi plaatsje gekregen in zijn werkkamer. "Ik was toen al 31 en dat je dan nog wordt gekozen als beste speler van Nederland, boven hele goede spelers als Jantje Peters van AZ, Jesper Olsen en Johan Cruijff van Ajax, die ook weer in Nederland was gaan voetballen. Dat is toch heel bijzonder. Daar ben ik wel trots op."

Het jaar ervoor had Martin Haar zich al laten kronen tot beste voetballer van de Eerste divisie. "Dat waren twee bizar succesvolle jaren, niet alleen voor mij, maar voor het hele team. Want Haarlem was helemaal niet zo'n grote club, met over het algemeen ook niet zoveel toeschouwers. Toch heb ik er zeven jaar gespeeld en met alle plezier. "

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen