Na jarenlange kinderwens en tientallen blogs is alleenstaande Anita (39) eindelijk moeder

In haar eerste blog, september 2020, neemt Anita ons mee naar hoe het allemaal begon. Ze had er een diep gesprek over met een vriendin. "Die kinderwens heb ik eigenlijk altijd al gehad. Ik wilde voor mijn 25ste moeder worden. Maar de stap zetten, dat durfde ik nog niet. Misschien ook niet zo gek na een paar roerige jaren."

Want de afgelopen jaren gingen niet van een leien dakje. Van een ontslag tot aan een burn-out. "Dat zorgde er wel in mijn hoofd voor dat ik het nog niet aandurfde."

De gedachte wat anderen ervan zouden vinden, werkte ook niet bepaald mee. Maar hoe weet je eigenlijk wat anderen ervan vinden, als je het niet bespreekt? "Geen idee, dat zat duidelijk tussen mijn oren. Ik verwachtte vooroordelen van buitenaf, maar dat viel achteraf reuze mee." Ook haar familie was nog niet op de hoogte van haar kinderwens. "Die reageerde eigenlijk héél enthousiast, ze hadden stiekem al een vermoeden", zegt Anita lachend. 

Voordat Anita aan het vervullen van haar kinderwens kan beginnen, moet ze eerst een donor vinden. Anita had geen idee hoe lang ze zou moeten wachten, en het ging al vrij snel. In januari 2021 ontvangt ze een mailtje van een kliniek in Wolvega. "Al binnen twee weken. De zenuwen gierden door m'n lijf en m'n handen trilden." Ondertussen is de wachttijd zo'n twee jaar voor er een donor beschikbaar is. 

Er is een match. In de tussentijd reist Anita op en neer naar Friesland voor onderzoeken. En toen ineens, op maart 2021, was het moment zover: de inseminatie. "Dat moment was best wel even gek, kan ik je vertellen. Daar zat ik dan. Héél apart en onwerkelijk."

Twee keer een miskraam

"Toen was het afwachten. Word ik wel zwanger of niet?" Een makkelijke weg is het zeker niet. De eerste zwangerschap eindigt in een miskraam. In juni volgt een nieuwe poging en een maand later volgt er de eerste echo. "Die was positief." Maar begin augustus gaat het toch wéér mis. "Een klap. Dat was een zware periode voor mij, ook om daar open over te zijn." Toch besluit ze om haar miskraam te delen. "Een soort dagboek. Ik wilde graag laten zien hoe het ook kan zijn. Dat zoiets zwaar en niet leuk kan zijn. Veel mensen denken daar nog te makkelijk over. Hup, we gaan door en het is gebeurd. Daar wilde ik doorheen prikken. Het was voor mij ook een soort verwerking."

Eind oktober volgt poging drie. Anita is opnieuw zwanger en half december ziet de echo er goed uit. "De echo was zo mooi, duidelijk en helder. De kleine wonder liet zich goed zien, en bewoog flink. Ik durfde eindelijk te genieten, zeker na zo'n lange rit vol hoogte- en dieptepunten. Ik was zwanger. Het was bijna kerst en die kon niet meer stuk."

Tekst gaat door onder de foto. 

Anita gaat het nieuwe jaar in. Na vijf weken plat te hebben gelegen door corona organiseert Anita een gender reveal party. Het wordt een jongetje, zo blijkt na het aansnijden van de taart. In juni is het nog even spannend als ze de normaal bewegelijke baby niet voelt. Maar na een controle staan alle seinen op groen.

In de nacht van 12 op 13 juli begint de bevalling. Maar ook dat bleek niet zonder slag of stoot te gaan. "De ontsluiting liet erg lang op zich wachten. De weeën moest ik urenlang opvangen. Op bed, op een bal, onder de douche. Geen idee hoe ik dit heb gedaan, ze waren zo heftig." 

Rollercoaster

Daarna nemen de weeën af en wordt Anita 'medisch bevallen'. Op 14 juli -  00.53 uur om precies te zijn - wordt Teun geboren. Maar vervolgens moet Anita zelf nog onder het mes, omdat de placenta blijft vastzitten. Later blijkt ook dat Teun de navelstreng om zijn nek en benen te hebben gehad. In de wereld van de verloskunde wordt het een traumatische bevalling genoemd. "Maar ondertussen doe ik dit allemaal met mijn kleine mannetje. Héél onwerkelijk, een rollercoaster. Zo lang naar uitgekeken, mijn kinderwens is eindelijk in vervulling gegaan", klinkt het opgelucht en blij. 

Het is inmiddels alweer drieënhalve week geleden dat Teun ter wereld kwam. Hoewel ze het allemaal alleen moet doen, staat de familie altijd voor haar klaar. "Alles wat erbij komt kijken, moet ik zelf bedenken of uitvoeren. Dat is best zwaar, maar gelukkig kan ik altijd terugvallen op hulp van familie of vrienden. Teun slaapt slecht en heeft wat klachten, dus als zij er zijn, kan ik bijvoorbeeld wat slaap inhalen."

En waarom de naam Teun? "Vanaf dag één was dat mijn keuze. Kort en bondig, daar houd ik van."