Strandzesdaagse gefinisht in Huisduinen: "De verbroedering is fantastisch"

Zo halverwege de laatste etappe, ter hoogte van Julianadorp, lijken de omstandigheden met een zacht briesje en een heerlijk zonnetje, ideaal. Toch zit het venijn van deze zesdaagse in de staart. "Het strand is hier smal en het loopt schuin af", klagen twee jongedames. "Dan loop je steeds met je ene heup hoger dan de ander. Daar krijg je wel last van." 

Een andere deelneemster getooid met zomerhoedje en zonnebril zegt dat die zware momenten het juist ook mooi maken. "Je hebt van die fases dat je denkt: "waarom doe ik dit?!" En even later denk je weer van: "ooh, kijk nou toch hoe mooi dit is!" Dat het elkaar zo afwisselt maakt het heel leuk."

De deelnemers hebben zo hun eigen methoden om de, op zichzelf wat ééntonige activiteit, een beetje interessant te houden. "Je ziet steeds meer zeehonden valt me op", vertelt een man met cowboyhoed. "En voor de rest is het vooral mijmeren langs het strand en naar de golven kijken." De twee jongedames pakken het anders aan en hebben een muziekbox bij zich. "We luisteren lekker naar muziek", aldus één van hen. "En verder is er heel veel tijd om na te denken en te kletsen." Ze lopen verder onder de klanken van hun lijflied: Ramses Shaffy's 'Laat me'. 

Dansen op de finishlijn

Bij de finish staan tientallen mensen de arriverende deelnemers op te wachten om ze met luid applaus de laatste meters door te helpen. Kennelijk hebben sommige wandelaars na al die kilometers nog energie over: twee dames beginnen eenmaal over de streep spontaan een dansje. "De strandzesdaagse verbroedert", vertelt een opgeluchte en zojuist gearriveerde deelneemster. "Bij de start in Hoek van Holland ken je elkaar niet. En langzaamaan verandert dat. Je schuift bij elkaar aan op het terras, je helpt elkaar. En hier drink je met elkaar een biertje. Dat is prachtig."