Voor biologische volkstuinder Iris zijn de salamander en de worm echte helden

Iris schept water uit de sloot om haar planten in deze droge tijden water te geven. In haar tuin treffen we een vrolijke variatie aan planten, struiken en boompjes. "Sommige mensen zullen het een jungle noemen. Het gras staat bijvoorbeeld best hoog maar dat laat ik groeien voor de insecten", vertelt Iris.

Voor haar geen strak gazonnetje of perfect geknipte heg, zoals veel volkstuinders hebben om hun territorium af te bakenen. Iris heeft ter begrenzing van haar tuin struiken staan, bijvoorbeeld een bessenstruik. "Deze week komt de tuincommissie langs om te kijken of alles strak gesnoeid is. Maar daar doe ik niet aan mee. Ik riskeer dan wel een boete. Het zij zo", zegt ze lachend. 

Tekst gaat verder na foto

Volkstuinpark Nut en Genoegen werd in 1920 opgericht. Vroeger was het bedoeld voor arbeiders met krappe woningen zonder tuin om buiten te kunnen zijn. Ze verbouwden er vaak groenten en aardappelen maar ook hadden ze vaak fruitbomen.

In de loop der tijd werd er natuurlijk steeds meer kunstmest gebruikt om de boel beter te laten groeien en gif om ongedierte en onkruid te bestrijden. De tendens van de laatste jaren is om dat weer tegen te gaan. "De norm is nu om geen gif meer te gebruiken", vertelt Iris. "Maar ik ga nog een stap verder. Ik gebruik ook geen kunstmest en geen aarde met turf erin"

De basis van alles

Voor Iris, die ook cursussen duurzaam tuinieren geeft, is gezonde aarde de basis van alles. "De aarde moet een beetje losjes zijn. Ik zeg ook altijd, durf te denken als een worm, durf een worm te zijn", legt Iris uit. "Wormen woelen de aarde lekker om en in wormenpoep zit fosfor dat weer goed is voor de planten."

Naast de worm is ook de salamander een held van Iris. Ze heeft de betonplaten bij de slootkant weggehaald en vervangen door dotterbloemen zodat de salamander toegang heeft tot haar tuin. "De salamander eet de eitjes van slakken. Dus ik denk dat ik ook minder slakken heb dan de buren", zegt Iris met en brede lach op haar gezicht. 

De 80-jarige meneer Hartkamp is meer van de oude stempel. De grasmaaier wordt vaak uit het schuurtje gehaald om de het gazon lekker strak te houden. "Veel maaien, knippen en af toe wat zand eroverheen strooien dan blijft het lekker rul", zegt meneer Hartkamp.

Ze hebben de tuin nu bijna 64 jaar. Vroeger toen de kinderen klein waren, woonden ze in de zomermaanden in het huisje bij de tuin. "Die tijd is voorbij", vertelt meneer Hartkamp "Maar ik zou toch niet zonder kunnen. Ik kom nu drie, vier keer per week hier. Beetje maaien, tuinieren een dan ga ik in de zon zitten met een biertje. Wat wil je nog meer." 

Ook voor Iris is de tuin onmisbaar. Ze is er dagelijks te vinden. "Het is toch onvoorstelbaar, zo'n paradijsje en dat binnen de ring van Amsterdam", zegt ze met een lach.