Ab Geldermans leeft weer op tijdens de Tour: gebroken heup krijgt hem niet klein

Hij hoorde 'krak' en wist dat het mis was. Ab Geldermans (87) was zes weken geleden in de tuin aan het werk, verstapte zich, kwam ongelukkig neer en riep naar zijn vrouw Ilse: "Bel de ambulance maar, mijn heup is gebroken." Een juiste diagnose. Hij kreeg een nieuw gewricht en revalideert nu, moet als het ware opnieuw leren lopen. Dat is wennen voor iemand die graag lange wandelingen maakt. "Maar het gaat steeds iets beter, ik heb gister een half uur gelopen."  

Tekst gaat door onder de foto. 

Geldermans heeft wat oude sportbladen en foto's op tafel uitgespreid. In zwart-wit trekt zijn wielerleven kriskras voorbij: trainend met zijn trainingsmaatje Coen Niesten, als winnaar van de Ronde van Duitsland, zegevierend in Menton-Rome, als Nederlands kampioen, eerste in een etappe in de Ronde van Spanje, winnaar van Luik-Bastenaken-Luik met een uitvergroting van het plaatje waarop hij als vluchter voor de gesloten spoorwegbomen moet wachten.

Toch is het ook nu weer vooral de gele trui in de Tour de France van 1962 die de aandacht trekt. Vaak is Jacques Anquetil in hetzelfde beeld gevangen. Aan de vijfvoudig Tourwinnaar heeft  Geldermans veel te danken. En andersom trouwens. In de schaduw van de kopman van de vermaarde Saint- Raphaëlploeg groeide 'Appie' uit tot eerste luitenant van de vijfvoudig Tour de France-winnaar. 

Maar goed, die Tour van '62. Anquetil maande hem in rit nummer zes met start in Dinard en finish in Brest mee te springen met een vluchtgroep. "Die reed zó hard dat ik bij aankomst als best geklasseerde renner de gele trui mocht aantrekken. Een dag later moest ik 'm helaas weer afstaan." Maar zijn kostje was gekocht. "Van die gele trui heb ik heel veel plezier gehad." Hij doelt op zijn sportzaak in het centrum van Beverwijk (alweer jaren gerund door zijn zoon Ab junior) die bloeide op zijn bekendheid. De ingelijste gele trui neemt er nog steeds een dominante plaats in.

Een loopbaan als beroepswielrenner dus en daarna als middenstander. En dat terwijl hij was voorbestemd als jongste van negen kinderen een rol te gaan spelen in het gemengde agrarische bedrijf van zijn vader. Als het aan hem had gelegen had de jonge Ab vaker koeien gemolken en aardbeien geplukt in plaats van te trainen op de racefiets. "Hij was daar niet enthousiast over. Werken moest ik. Het was een harde man."

Tekst gaat door onder de foto.

Zijn vader heeft model gestaan voor het standbeeld 'De Tuinder', bekend bij iedere Beverwijker. Geldermans: "Dat hebben ze heel knap gemaakt. Ik herken het gezicht van mijn vader erin."

Hij prijst zich gelukkig dat hij een andere weg is gegaan, die van het wielrennen. Al kon hij als ventje ook heel aardig schaatsen en voetballen. "Ik voelde dat in de wielersport  mijn toekomst lag en maakte daarom lange trainingsritten, heen en weer naar Den Helder en dan aan het eind van de middag nog eens zeventig kilometer. Dan kwam ik uit op duizend kilometer per week. Zo heb ik de basis gelegd voor mijn wielerloopbaan."

Tekst gaat door onder de foto. 

Op het WK van 1959 op het circuit van Zandvoort blijken al die tochten niet voor niets geweest. Hij maakt, met zijn clubgenoot Coen Niesten, deel uit van de kopgroep die door het beulswerk van de twee Beverwijkers uit de greep van het peloton blijft. Dit tot groot genoegen van André Darrigade. De Fransman is de snelste sprinter en pakt de regenboogtrui. Geldermans, die zesde werd,  misgunde het hem niet. "Ach, ik reed al in Franse dienst en vond het een aardige vent."

Zijn wielerleven is vanaf dat moment Frans gekleurd. Hij rijdt zeven keer de Tour en helpt Anquetil als knecht vier keer aan de eindzege. Persoonlijk hoogtepunt is 1962, het jaar van de gele trui en de vijfde plaats in het eindklassement. Soms vraagt hij zich nog wel eens af wat er van hem zou zijn geworden als hij zich niet had opgeofferd voor Anquetil, maar meer voor zijn eigen kans had gereden. "Ik zal het nooit weten. Ik wil er ook niet meer te veel over nadenken. Het is gelopen zoals het gelopen is. Ik was te bescheiden, te zachtaardig om kopman te zijn." 

Hij kijkt nog steeds graag wielrennen. Van de Tour mist hij niks. "Als je zo’n Van Aert ziet, daar kan ik echt van genieten." En hij is nog steeds een trouwe bezoeker van de thuiswedstrijden van Ajax, zijn tweede liefde. Johan Cruijff opende ooit zijn sportzaak. "Ik kom nog steeds graag bij de wedstrijden. Door die verdomde heup heb ik tegenwoordig wel wat hulp nodig om van de parkeerplek naar de tribune te komen, maar er is altijd iemand om me een arm te geven. Ik hoop het zo nog een tijdje vol te houden."