In het programma De verdwenen stad gaan we iedere keer naar een andere plek in Amsterdam om te kijken hoe die in de loop van de tijd is veranderd. Deze keer zijn we op een Slatuinenweg. Ooit maakte het deel uit van het Slatuinenpad dat naar Sloterdijk leidde. Gelovigen gebruikten het om naar de Petruskerk te gaan. Ook verliefde stelletjes maakten graag een ommetje in deze omgeving.
Je kunt het je nu nauwelijks meer voorstellen, maar de Slatuinenweg maakte ruim honderd jaar terug nog onderdeel uit van de Slatuinenpad, dat van de Kostverlorenkade helemaal doorliep naar Sloterdijk, over wat nu de Willem de Zwijgerlaan heet. Het was een romantisch pad bestaande uit smalle stukken grond, landweggetjes, slootjes en bruggetjes. Langs dat pad waren allemaal moestuintjes. Zo kreeg dat pad uiteindelijk de naam Slatuinenpad.
Tekst gaat verder.
Slootjes
De huidige Slatuinenweg ligt in wat vroeger het buurtschap De Baarsjes heette, vernoemd naar de Herberg De Drie Baarsjes.
"De straten zijn gelegd volgens de patronen van de slootjes van toen."
Hoe het landschap toen was gevormd, is nu nog te zien, vertelt buurtbewoner Bart Verlinden: "Je ziet het terug in hoe de straten nu liggen. De straten zijn gelegd volgens de patronen van de slootjes van toen."
Tekst gaat verder.
Polderweg
"De Slatuinenweg is gebouwd op het vroegere polderniveau", verklaart Bart de hoogteverschillen in de buurt. "De rest van de omgeving is grootstedelijke uitbreiding en gebouwd op Amsterdams niveau. Daar zit ongeveer een meter tachtig verschil tussen. De Slatuinenweg zie je naar beneden lopen en aan het eind, bij de Admiraal de Ruyterweg, weer omhoog gaan. Er zijn nog een paar plekken in de stad waar dat nog zo duidelijk terugkomt."
Tekst gaat verder.
Buurt in opstand
Piet Nieuwenkamp is de oudste bewoner van de Slatuinenweg. Hij woont hier al sinds 1936 en heeft vanzelfsprekend veel zien veranderen. Tegenover zijn huis waren vroeger paardenstallen en opslagruimten voor groenten. Het had ook een meer dorpser karakter. "Mensen liepen bij elkaar naar binnen en als iemand soep had gemaakt en er was nog wat over, dan werd het met de buren gedeeld", vertelt hij. Dat is allemaal niet meer, maar het had weinig gescheeld of er was nog veel meer verdwenen.
Het grote geld, in de vorm van een projectontwikkelaar, had zijn oog laten vallen op dit mooie plekje. In een omgeving waar de huisjes niet hoger zijn dan zeven meter, moest nu een gebouw van maar liefst 28 meter uit de grond worden gestamd. Daarvoor moest een flink deel van de Slatuinen worden gesloopt. Maar dat liet de buurt niet gebeuren, met Piet Nieuwenkamp voorop.
Tekst gaat verder.
De gemeente had wel oren gehad naar de nieuwbouwplannen. Aan de Slatuinenweg staan lage huizen op kostbare grond. Dankzij de hoogbouw konden meer mensen hier terecht. Bovendien waren de huisjes slecht onderhouden. Er moest dus sowieso actie worden ondernomen. Maar volgens de buurt dus niet door de hoogte in de gaan. Ze eisten een bestemmingsplan van de gemeente waarin hun eisen waren vastgelegd.
Daarvoor werd de gang naar de rechter gemaakt. Die ging niet in op de zorgen van de buurt, maar uiteindelijk hadden de protestacties toch succes. Tot ieders verbazing mochten de buurtbewoners van de gemeente nu zelf een bestemmingsplan maken. Hoogbouwplannen waren vanaf nu onbespreekbaar. "Ik denk dat we de tijd meehadden", zegt Piet Nieuwenkamp terugkijkend. "We kregen toen veel meer voor elkaar. Het is nu veel ambtelijker geworden."
Kijk hier voor meer afleveringen van De Verdwenen Stad.
Download de app
🔔 Blijf op de hoogte van nieuws uit jouw regio, download de gratis NH Nieuws-app.
