Blaricumse stamkroeg brengt laatste groet aan 'hun' Willibrord: "Zijn tafel blijft voor altijd staan"

Het personeel van het eetcafé zal ongetwijfeld even hebben moeten wennen aan hun stamgast. Een bezoekje van Willibrord aan 'zijn' Moeke ging nooit ongemerkt voorbij. "Dat ging altijd volgens een vast protocol", lacht kroegbaas Timm.

"Als hij binnenkwam, moesten we hem allemaal gedag zeggen. We begeleidden hem daarna meteen naar zijn tafel, waar al een kleintje bier klaar stond. Zo'n biertje met heel veel schuim, dat als het van de bar naar de tafel wordt verplaatst, de vloer nat klettert. Zo had hij het graag. En we moesten altijd 'je' tegen hem zeggen en geen 'u'. Als je dat wel deed kreeg je een tik op de vingers." 

Elke keer hetzelfde

Een bezoekje van Willibrord was ook nagenoeg elke keer hetzelfde. "Eerst het biertje, dan een paar jenevertjes. En aan tafel at hij altijd zeetong. Zonder groente, maar met een citroentje. En apart geserveerd drie bakjes met fijne peper, zout en sambal. Zo had hij het graag. Willibrord was best een man met een gebruiksaanwijzing, maar als je die eenmaal wist was het heel makkelijk. En leuk." 

Als kroegbaas moest Timm ook wennen aan Willibrord als zijn stamgast. "Het was eerst wel een beetje een rare man, maar als je hem beter leert kennen, gaat er een wereld open. Het was een onwijs lieve man. Een man die altijd meedacht of hielp, altijd attent."

Vaste tafel met naamplaatje

Willibrord kwam zo vaak naar Moeke Spijkstra dat het eetcafé hem een vaste tafel gaf. Of eigenlijk: die verwierf hij zelf. De tafel stond op een wat aparte plek. "Het is de tafel vlak naast het damestoilet", lacht Timm. "Dat had een reden. Dan kon hij de dames die hij aantrekkelijk of interessant vond om de tijd vragen. Om een gesprek aan te knopen. En dat lukte nog best goed." 

Willibrord overleed afgelopen week. Aanschuiven aan zijn vaste tafel zal hij dan ook niet meer doen. Een gemis voor het personeel, een gemis voor het hele café. Toch zal zijn vaste tafel niet verdwijnen. "Die zal altijd blijven staan", zegt Timm resoluut. "Naast natuurlijk zijn naamplaatje, dat we ooit eens voor hem hebben opgehangen naast zijn tafel. Dat hebben we zelfs vastgeschroefd toen ze aan het borrelen waren. Ze wilden geen centimeter wijken, dit was hun plek. Rondom de tafel hangen ook foto's van hem bij ons. Het is zijn hoekje en dat zal het blijven." 

Erehaag als laatste groet

Willibrord wordt vandaag begraven. Dat gebeurt op de Blaricumse begraafplaats de Woensberg. Na een afscheidsdienst in de Larense Sint Jansbasiliek vertrek de rouwstoet naar Blaricum. Vanzelfsprekend langs café 't Bonte Paard, dat andere café waar Willibrord maar wat graag aan de toog zat.

En daarna natuurlijk ook langs 'zijn' Moeke Spijkstra. Een emotioneel moment voor Timm en voor al het personeel, dat hem een laatste groet brengt. "Als de rouwstoet langskomt, maken we een erehaag voor hem. Dat verdient hij. Het was een man met een hele grote mond, maar met een hart van goud. We gaan hem allemaal onwijs missen."