Oekraïense Oksana hoopt op familiehereniging: "Natuurlijk neem ik ze in huis"

In 2015 - 7 jaar geleden nog maar - komt Oksana voor de liefde vanuit de Oekraïense stad Ternopil naar Andijk. Ze past zicht gemakkelijk aan, voelt zich thuis in West-Friesland en bouwt er een vrolijk bestaan op. Ze vindt werk bij een uitzendbureau in Middenmeer.

De oorlog zorgt voor veel pijn, de beelden snijden door haar ziel. "Eerst hoop je nog dat het een nachtmerrie is, maar het wordt alleen maar erger." 

Tussen hoop en vrees

Veel bekenden van Oksana leven tussen hoop en vrees. Er is dagelijks contact met haar familie in Kiev. "We videobellen. Dat moet of 's ochtends of in de middag, maar kan niet in de avond. Het licht van de telefoon kan worden gezien door drones. Dat kan dus gevaarlijk zijn." Haar familie slaapt met 10 personen in één huis, op de grond. Ook oma van bijna 90 jaar. "Met een rugtas ernaast, zodat ze eventueel snel kunnen vluchten. Eén iemand houdt 's nachts de wacht." 

Tekst gaat door onder de video:

Oksana: "Ik voel mij een beetje schuldig dat ik hier ben. Ik heb nog kleding, een bed, een toekomst en kan bijvoorbeeld met mijn zoon gaan zwemmen in het weekend. Daar leven ze van dag tot dag. Dat doet veel pijn."

De familie is krachtig en besluit om in Kiev te blijven, ook al biedt Oksana een mogelijke uitweg met haar woning in Andijk. Toch is familiehereniging sinds enkele dagen een optie. Haar nicht Natasa en haar dochter Ola hebben besloten om toch te vertrekken, zodra het veilig genoeg is. Reizen van Kiev naar de Poolse grens is een gevaarlijke onderneming, een tocht van 600 kilometer, door bebosd gebied. "Die gekken gooien bommen op alles wat beweegt."

Als het zover is, rijdt Oksana zo'n 1500 kilometer naar de Poolse grens om haar familieleden op te halen. "Natuurlijk haal ik ze hier in huis. Daar is geen twijfel over mogelijk. Het wachten is op het moment dat de mensen die weg willen veilig worden doorgelaten."

Tekst gaat verder onder de video:

Wat zou Oksana hebben gedaan als ze nog in Oekraïne had gewoond. "Dan was ik gaan vechten", klinkt het zonder enige aarzeling.

"Ik heb het meegemaakt met de Oranjerevolutie, in 2004 en 2005. Toen hebben we de democratie afgedwongen en de communistische president verjaagd. Ik zou gaan vechten en de strijd aangaan. Zonder angst. Die is verdwenen toen de democratie in Oekraïne kwam. De mensen weten nu wat vrijheid betekent en die is heel veel waard."