Judith heeft een bewegingsstoornis doordat ze in elkaar werd geslagen: "Het was een hel"

Op Koninginnedag in 1999 is Judith op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Ze zit in een Purmerends café, als een vrouw naast haar door een groep mannen onderuit wordt geslagen. Wanneer ze er iets van zegt, krijgt zij zelf de volle laag. 

In eerste instantie heeft ze niet door hoe ernstig het is. Ze gaat de volgende dag dan ook gewoon aan het werk in een café. "Ik was vol van de adrenaline", vertelt ze aan NH Nieuws. Maar als Judith even naar buiten loopt, zakt ze in elkaar. 

Daarna duurt het zo'n tien jaar voordat Judith de diagnose Dystonie krijgt. Dit is een zeldzame bewegingsstoornis die gekenmerkt wordt door aanhoudende of wisselend verhoogde spierspanning.

"Maar ik voelde ondertussen wel dat ik niet meer normaal kon functioneren", vertelt Judith. "Ik was elke keer kapot en moe. Op een gegeven moment werd dat steeds erger. Toen kwam ik in een situatie terecht waarbij mijn spieren compleet verkrampten, in dwangstanden terechtkwamen, en kreeg ik spasmes. Tot een fysiotherapeut eindelijk wist wat er aan de hand was."

Geen diagnose betekent ook geen hulp, vertelt Judith. "Je hebt nergens recht op." Ook als ze bij het UWV aanklopt krijgt ze nul op het rekest: "Zij kunnen je zonder diagnose niet afkeuren. Het is een verschrikkelijke hel waarin je terechtkomt."

Inmiddels gaat het een stuk beter met Judith. Waar ze zich eerst alleen in een rolstoel kon verplaatsen, pakt ze tegenwoordig weer geregeld de fiets of loopt ze een rondje. Nog steeds heeft ze problemen met haar geheugen en raakt ze sneller overprikkeld, maar ze focust zich elke dag op het in balans brengen van haar lichaam en geest.

"Dat moet ik ook wel", legt ze uit. "Ik weet dat ik een bepaalde hoeveelheid energie heb, en daar heel spaarzaam mee om moet gaan. Als ik overdag werk, kan ik bijvoorbeeld niet 's avonds naar een verjaardag of naar vrienden."

"Misschien is dat wel een positief iets wat Dystonie mij gebracht heeft", zegt Judith. "Waar andere mensen doorgaan tot ze niet meer kunnen, merk ik heel snel wanneer iets teveel is. Ik ben erg bezig met de zoektocht naar balans tussen mijn lichaam en geest. Dat is iets moois."

Door te collecteren voor de Hersenstichting wil Judith geld in het laatje brengen voor onderzoek. "Neem mijn ziekte als voorbeeld. Omdat het niet vaak voorkomt, is het heel moeilijk te diagnosticeren. Artsen in opleiding besteden er ook weinig aandacht aan."

Ze vervolgt: "Daarom helpt het als er meer over bekend wordt, zodat mensen niet zo lang met vage klachten hoeven rond te lopen en eerder kunnen revalideren. Daar besteed ik graag mijn kostbare energie aan. Het is voor een goed doel."