Snowboarder Nicolien Sauerbreij: "Ik vond het geweldig om mezelf uit te dagen"

"Wat ik heel gaaf aan snowboarden vind", zegt Nicolien Sauerbreij, "is dat je je heel breed kan voorbereiden. Om een goede snowboarder te worden moet je ten eerste veel sneeuwuren maken. Je maakt tien wedstrijdafdalingen per dag. Dat betekent dat je een enorm duurvermogen moet hebben. Ik moest me heel veel op de racefiets voorbereiden en veel hardlopen. Maar daarnaast moet je ook heel erg explosief zijn: veel krachttraining, balanscoördinatie, je buikspieren moeten ongelooflijk sterk zijn. De verscheidenheid aan sporten die ik mocht doen om een goede snowboarder te worden, was geweldig."

Trein

Sauerbreij maakte kennis met het snowboarden via haar vader die skitrainer was. "Toen ik begon met snowboarden was ik elf. Echt piep- en piepjong voor Nederland. Het was een sport die in het buitenland al groot was, maar in Nederland nog niet. Kinderboards werden net ontwikkeld en die mocht ik testen. Maar ik had toen nog het idee: alle sporten die ik nu doe, laat ik nooit vallen voor één sport, maar één deelname aan een Nederlands kampioenschap voor de lol, veranderde uiteindelijk een heleboel."

Daarna komen de eerste podiumplekken en plaatste Sauerbreij zich voor de Olympische Spelen van Salt Lake City. "Dan zit je op een gegeven moment op zo'n trein, dan moet je beter, beter, beter. En die trein dendert door tot 2015 eigenlijk."

Weinig kennis

Maar de successen komen niet vanzelf, Sauerbreij moet er hard voor knokken. Bovendien was er in Nederland weinig kennis over de sport. "Kom je uit de schaatswereld en wordt je ontdekt als talent, dan kom je in een gewest terecht en wordt de weg naar een commerciele ploeg geleid voor je. De trainingsschema's zijn duidelijk, je weet welke droogtraining je moet doen in de zomer. Dat wisten wij allemaal niet. We hebben een hele tijd met de TVM-schaatsploeg meegetrained, maar ik hoefde niet een goede schaatser te worden."

Maar Sauerbreij vond het tijdens dit traject geweldig om zichzelf uit te dagen. "Maar het had ook in een heel andere sport kunnen zijn."

Goud

Tijdens haar derde Olympische Spelen wint Sauerbreij de prijs die ze zo graag wilde: goud. Maar dat besef was er vlak na de finish nog niet. Ten eerste kwam dat door de extreem koude, slecht zicht en natte omstandigheden waaronder ze die dag moest afdalen, maar zeker ook door de vermoeidheid. "Op het moment dat je die finishlijn overgaat, en mijn Russische tegenstander zat echt in mijn ooghoek, dan weet je: ik heb gewonnen, ik ben de eerste. Maar wat je precies hebt gewonnen besef je niet, omdat je zo moe bent."

Huldiging

Terug in Nederland was dat besef er zeker wel. Op Schiphol werden de sporters groots onthaald. Sauerbreij mocht zelfs bij aankomst uit het raampje van cockpit hangen en met de vlag zwaaien. "Omdat het blijkbaar zo bijzonder was dat ik goud had gewonnen in de sneeuw en dat het de honderdste gouden medaille was. Vlak voordat we gingen landen mocht ik naar de cockpit."

Maar er was nog een privilege dat alleen was weggelegd voor medaillewinnaars. "Ik zat gewoon economyclass, maar achteraf bleek dat de medaillewinnaars businessclass mochten vliegen. Ik had dus champagne onderweg kunnen hebben", zegt ze lachend. Maar in plaats daarvan zat de gouden Sauerbreij de hele terugreis opgevouwen tegen Sjinkie Knegt aan.

De huldiging in Haarlem, later die dag, maakte veel goed. "Dan staat dat hele plein in Haarlem vol met oranje geklede mensen, dan zie je wat een impact dat heeft. Het grote verschil met nu is dat je via social media alles meteen mee krijgt. Iedereen vindt wat, schrijft wat, voelt wat. Maar toen kwam je uit Vancouver, maar daar kreeg je niet de sfeer en beleving mee die in Nederland had plaatsgevonden. Maar op zo'n plein dan denk je: jeetje, dit heeft impact gemaakt op heel veel mensen."

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen.