Oud-patiënten verzamelen herinneringen voor kinderen van gynaecoloog Eva, die ALS heeft

Zeven jaar deden Purdy Gomes (29) en haar man Stephan uit Den Helder erover om zwanger te worden. In die tijd was gynaecoloog Eva Groenewoud hun steun en toeverlaat. "Ze was zoveel meer dan een dokter", vertelt Purdy. "Andere gynaecologen hebben ook goed geholpen, maar ik had iets met haar. Ze is zo bijzonder geweest voor ons gezin."

Echt mens

"Meestal vertellen dokters hoe ze het gaan doen, welke stappen ze gaan zetten", vervolgt de jonge moeder. "Maar zij leefde echt met je mee. Ze was echt een mens en wilde echt weten hoe het met je ging als ze dat aan je vroeg. Zij pakte het hele plaatje aan."

In juni vorig jaar beviel Purdy van haar dochter Räven Ivey, de tweede naam betekent 'klimop' en staat symbool voor de weg die haar man en zij hadden afgelegd. Ondertussen was haar gynaecoloog toen al een paar maanden aan het kwakkelen met haar gezondheid.

Purdy: "Ze heeft ons bijna tot het einde van de zwangerschap begeleid. Helaas was ze niet bij de bevalling, omdat ze die dag niet werkte. Onze dochter heeft ze ook nog niet ontmoet."

Maar er was een zorgwekkende reden voor Eva's afwezigheid. "In maart 2020 kreeg ik heel gekke trillingen in mijn benen", vertelt ze. "Vanuit het niets en ook 's nachts. Het bizarre toeval wil dat een vriendin van mij, Josine, drie jaar geleden is overleden aan de ziekte ALS en ik herkende deze signalen van haar verhalen. Het zal toch niet zo zijn dat ik net als Josine ALS heb, dacht ik nog. Mijn man Remco achtte de kans daarop heel klein, maar zei ook dat als ik me zorgen maakte, ik het moest laten uitzoeken. Dus dat deed ik."

Aanvankelijk werden de klachten van Eva toegewezen aan stress. "Vervolgens gingen we op vakantie en bleek ik ineens een klapvoet te hebben. Ik liep ook zo raar, vond mijn man. Daarop gingen we weer terug naar de neuroloog, en na onderzoek dachten ze dat het uitval van een zenuw in mijn been was. Dat was niet zo gek gedacht, maar op aandringen van mij is toch verder onderzoek gedaan bij specialisten van de ziekte ALS. Ze zagen wel nog meer afwijkingen, maar ook dat ik een hernia had. Daar ben ik aan geopereerd en vervolgens had ik nog het idee dat ik na revalidatie begin dit jaar wel weer aan het werk kon."

Rolstoelgebonden

Het leek beter te gaan, maar vanaf februari ging het toch weer juist veel minder. En daarmee werd het ook duidelijk dat het wel degelijk om ALS ging. "Inmiddels ben ik rolstoelgebonden."

ALS is een progressieve spierziekte waar alleen levensverlengende medicijnen voor bestaan, maar er is (vooralsnog) geen genezing mogelijk. Werken kan ze niet meer, maar wil ze eigenlijk ook niet meer. "Zelfs al kon ik werken, dan nog wil ik vooral tijd stoppen in wat belangrijk voor me is en dat zijn mijn zoontjes van 5 en 6 jaar. Ik heb er door mijn werk best vaak niet voor ze kunnen zijn en nu wil graag met hen de tijd doorbrengen die ik nog heb."

Dan breekt Eva aan de telefoon en wordt ze emotioneel. "Ik had ook nog zoveel mensen blij kunnen maken en had zo graag door willen gaan. Het glipt nu allemaal zo door je vingers heen. Een stuk identiteit valt tegelijkertijd ook van me weg. Als mensen me vroegen wat ik voor werk deed, zei ik niet dat ik werkte als gynaecoloog, maar dat ik gynaecoloog wás."

Tekst gaat verder onder de oproep van Eva om mee te doen aan de actie Geef alles voor ALS:

De geboren en getogen Friezin heeft in de vier jaar dat ze in Den Helder werkte de Jutters en andere Noordkoppers naar eigen zeggen in haar hart gesloten. "Ik werkte in Den Helder, maar ook in een dependance van het ziekenhuis in Schagen en kreeg regelmatig Texelse patiënten voor me. Het zijn aanpakkers, niet arrogant en bloedeerlijk. Dat kan ik enorm waarderen."

Andersom wisten de patiënten Eva duidelijk ook te waarderen. Op haar oproep in de Facebookgroep Je bent Jutter als om herinneringen aan haar op te schrijven voor haar nog jonge kinderen kwamen tal van reacties. Ook van Purdy, die gelijk aankondigde dat ze een inzamelactie had opgezet en op 10 oktober gaat zwemmen voor de Stichting ALS Nederland. "Toen ik het nieuws hoorde, kon ik alleen maar huilen. Ik vond het zo verschrikkelijk voor haar. Ze heeft zoveel mensen geluk mogen brengen en dan wordt het haarzelf ontnomen."

Er zijn in de afgelopen jaren misschien wel honderden kinderen geboren met hulp van Eva. En daarin begeleidde ze intensief de stellen. "Het enige wat ik wilde, was een goede dokter zijn. Volgens mij is dat wel gelukt. Ik dacht dat ik daarin niet uniek was, maar kennelijk wel. En ik heb het me nooit zo gerealiseerd. Ik wilde alleen maar goed voor mijn mensen zorgen."