Met het overlijden van Henk Snip verdwijnt een markante jutter

"Het is een beetje een uitstervend ras", vertelt Jan Uitgeest, vriend van Henk Snip en zelf jutter, aan NH Nieuws. "De jutters die er nog zijn, dat zijn bijna allemaal oude mensen. Die gaan niet meer zo hard naar het strand."

Dat weinig jongeren besluiten jutter worden, komt volgens Uitgeest deels doordat er tegenwoordig weinig tot niets meer aanspoelt. "De schepen worden ook steeds beter, dus er valt weinig overboord. Wat er nog te jutten valt moeten we koesteren."

Dat was wel anders toen Snip jong was. Toen werd door scheepslieden nog weleens overbodige lading in de zee gedumpt, aldus medejutter Jan 'Boet' Winder. "Er was dan van alles op het strand te vinden en Henk stond dan zo vroeg mogelijk op om als eerste de kustlijn te bereiken", herinnert hij zich, toen hij al als jonge jongen met zijn broer het strand afspeurde.

"Als wij dan een fiets vol met hout hadden, fietsten wij vaak twee of drie keer langs Henks huis. Dan vloog hij naar zijn ramen toe. Ging hij een halfuurtje later zelf ook snel met de fiets naar het strand omdat hij dacht: 'Hier valt nog wat te halen.' Dat was gewoon om elkaar een beetje op de kast te jagen."

In de video hieronder vertelt Uitgeest hoe hij zich Snip herinnert: "Wij verliezen een hele grote vriend."

Tekst loop door onder video.

'Een hele grote vriend'

Scheepsnetten, boeien, wrakhout, lampen: gedurende zijn leven heeft de Groeter een behoorlijke collectie aan spullen verzameld. Een deel daarvan staat bij zijn woning, maar hij heeft gedurende zijn leven ook veel dingen weggedaan omdat er nu eenmaal niet genoeg plek voor alles was.

Verschillende vrienden van Snip vertellen dat hij wel drie keer nadacht voordat hij iets van de hand deed. Hij moest iemand zijn gejutte voorwerpen echt gunnen, omdat hij niet wilde dat zijn spullen zomaar doorverkocht werden. Het Maritiem- en Juttersmuseum Flora op Texel, waar Uitgeest destijds directeur was, werd door Snip een deel van zijn collectie gegund.