Ronald (44) kreeg uitgezaaide kanker na melanoom: "Had ik me nou maar ingesmeerd"

"Het ziet ernaar uit dat dit huidkanker is. Als het tegenzit is het zelfs een melanoom", vertelt de huisarts met een verontruste blik in haar ogen een dag nadat Ronald het plekje ontdekte. 

Hij schrikt van het nieuws, maar de nuchterheid wint het al snel van de angst. "Ik dacht: 'Als ik dan toch kanker moet krijgen, dan maar huidkanker. Ze snijden het weg en klaar'."

De volgende dag wordt het plekje inderdaad weggesneden in een kliniek en gaat het voor onderzoek naar de patholoog. Een week later hoort Ronald dat hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moet. Het plekje blijkt een melanoom: de meest agressieve vorm van huidkanker. 

In het ziekenhuis wordt een groter stuk, van waar het melanoom eerst zat, weggesneden. Artsen zijn bezorgd dat het naar binnen is gegroeid, en mogelijk is uitgezaaid naar zijn lymfeklieren. 

"Er werd een radio-actieve vloeistof in me gespoten. Toen bleek al snel dat de kanker inderdaad was verspreid naar een aantal lymfeklieren in mijn oksel. Die werden direct verwijderd en gelukkig was het niet verder naar mijn lichaam verspreid." 

'Foute boel'

Na een half jaar wordt Ronald opnieuw getest. Hij krijgt een scan in het VU medisch centrum in Amsterdam. Weer is er slecht nieuws: de kanker is toch verder verspreid door zijn lymfeklieren. "Ik dacht: 'Dit is foute boel'. Ik moest opnieuw geopereerd worden, maar eerst moest ik medicijnen slikken zodat de kankergezwellen zouden krimpen."

Het is op dat moment dat Ronald zich realiseert dat het allemaal weleens een stuk slechter zou kunnen aflopen dan dat hij zich tot dusver realiseerde. Artsen vertellen hem dat als de behandeling die hij krijgt, niet goed aanslaat, hij in zijn laatste levensjaar zit.

Tijdens een goed gesprek met zijn vrouw besluit besluit hij zijn drie kinderen (3, 11 en 14) volledig te betrekken in zijn proces om weer beter te worden. "We nemen ze bewust mee naar de ziekenhuisbezoeken. Dat doen we zodat ze weten dat ze niet bang hoeven te zijn. Als ik bijvoorbeeld een infuus krijg, dan zitten de kinderen bij me op bed. Zo maken we het bespreekbaar. We doen het niet mooier of slechter voor dan dat het is."

Ronald met zijn jongste zoon tijdens een ziekenhuisbezoek. Tekst gaat verder na de foto.

Als Ronald de medicijnen lang genoeg heeft geslikt, kan de operatie doorgaan. Er worden 14 lymfeklieren weggehaald waarvan er in 11 kanker blijken te zitten. 

Na een poosje wordt er een controlescan gemaakt. Opnieuw is er slecht nieuws. De kanker is weg uit zijn oksels, maar zit nu wel in zijn borst. Er wordt opnieuw een operatie ingepland, maar voordat het zover is, gaat het mis. 

Ronald wordt 's nachts wakker omdat hij in zijn slaap gilt. "Het voelde alsof ik aan het stikken was. Met mijn vrouw ben ik door het huis gaan wandelen om weer rustig te worden. In de keuken heb ik een epileptische aanval gekregen."

De ambulance neemt Ronald mee naar het ziekenhuis. Daar blijkt hij twee metastasen (uitzaaiingen van kwaadaardige tumoren, red.) in zijn hoofd te hebben. "Ze zijn heel snel gegroeid. Want op de scan die gemaakt is voor mijn operatie, was alles nog goed."

Het is de zoveelste tegenslag voor het jonge gezin: "Het is opnieuw een dreun tegen je neus. Ik heb wel een week het gevoel gehad boven mijzelf te zweven. Zowel door de epileptische aanval, als door het slechte nieuws."

Ronald, zijn vrouw en kinderen. Tekst gaat verder na de foto.

Wat dus als een plekje op zijn schouder begon, zit inmiddels in Ronalds hoofd. "Op dat moment ben ik echt gaan nadenken over wat er zal gebeuren als ik er niet meer ben. Wat gebeurt er met de hypotheek en heb ik wel een goede nabestaandenverzekering?"

Nadat de tumoren zijn bestraald, is er eindelijk goed nieuws. Eén tumor is gekrompen en de ander is dezelfde grootte gebleven. Inmiddels is Ronald opnieuw geopereerd en gestopt met alle behandelingen omdat de kanker stabiel is. "Dat heet een safe stop. De tumoren in mijn hoofd zijn als het ware ingekapseld."

Op 16 augustus* krijgt hij opnieuw een controle, iets wat voor flink wat zenuwen zorgt. "De eerste vijf jaar blijft het spannend. We moeten afwachten. Genezen zal het niet maar ik kan er wel oud mee worden. Maar nu leef ik van scan tot scan. Als het goed blijft gaan, is het over drie jaar voor mij een chronische ziekte." 

Spoor van vernieling

De kanker heeft zowel lichamelijk als psychisch een spoor van vernieling achtergelaten bij Ronald. Zo heeft hij door alle behandelingen geen puf meer om te werken. "In het begin van mijn ziekte wilde ik graag bezig blijven en deed ik soms wat administratieve dingen op mijn werk. Dat gaat nu ook niet meer. Je merkt echt dat je lijf veranderd is", vertelt hij.

"Ik krijg snel te veel prikkels. Sommige dagen gaat het beter, dan pak je wat meer op. Maar dan doe ik alsnog een middagdutje. Dat valt me zwaar. Doordat ik niet werk, voel ik me vaak geen onderdeel meer van de maatschappij."

Toch blijft de Horinees positief. De kanker heeft hem ook wat gebracht: "Mijn kijk op het leven is veranderd. Ik geniet nu veel meer. Daarnaast zie ik het ook als mijn taak om mensen te waarschuwen voor de gevaren van de zon. Volgens mijn vrouw smeer ik de kinderen nu iets té goed in en mensen om me heen worden soms helemaal gek van me als ik ze vraag of ze zich wel goed hebben ingesmeerd. 'Daar komt hij weer met z'n geouwehoer', denken ze dan. Maar mijn geval staat niet op zichzelf. Ik wou dat ik vaker gesmeerd had."

Naast waarschuwen, helpt Ronald ook lotgenoten. Via Stichting Melanoom komt hij in contact met mensen die dezelfde ziekte hebben als hij. "Het is fijn om erover te praten en om mensen te helpen. Maar het is ook confronterend. Soms overlijden er mensen die je bijgestaan hebt. Dat is heel moeilijk."

Daarom is het motto van Ronald ook: "Pluk de dag, voordat hij jou plukt."

*De uitslagen van de scan die Ronald op 16 augustus had, zijn goed, zo laat hij opgelucht weten aan NH Nieuws.