Toezicht houden na een vaccinatie, Joke (68) doet zoveel méér dan dat

"Ik ben pas in ’92 op de bus gekomen", verzekert ze. "Toen mochten vrouwen namelijk pas op de bus rijden. Ik was de eerste bij ons en werkte met zo’n 140 mannen. Daarvoor heb ik in de zorg gewerkt." Joke was altijd al evenementen-EHBO’er, maar na haar pensioen was er door corona bar weinig te doen: even geen SAIL of Vierdaagse. "Ik werd gevraagd om dit voor een paar weken te doen en doe het nu al maanden. Ik heb een goed pensioen, ik hóef het niet te doen, maar ik vind het leuk!"

Bemoedigend woordje

Een beetje wachten tot anderen op hun beurt weer klaar zijn met wachten klínkt misschien als niets, maar dat ziet Joke heel anders. "Het leuke van mijn werk is dat je op allerlei locaties komt en daardoor weer verschillende doelgroepen hebt. De ene dag sta ik in Hilversum: dan bouwen ze ’s morgens alles op en ’s middags weer af. De volgende dag gaan we misschien naar dak- en thuislozen of op een school langs. Je ziet continu andere mensen."

"Ik ben begonnen in een donkere tijd met 95-plussers", blikt ze terug. "Die zagen ons als uitje, nadat ze máánden binnen hadden gezeten. Nu is mijn doelgroep veel jonger: ze hebben allemaal een mobieltje, maar ook zijn er heel veel jongeren met prikangst. De oudere generatie had nooit wat, maar de jongeren krijgen de zogenaamde appelflauwte. Die hebben misschien een bemoedigend woordje nodig, of een hand om vast te houden."

Handjes vasthouden

Want hoe groot of sterk iemand eruit mag zien, Joke houdt gewoon de handjes vast. "Bij lange jongens of zeelui, die dan een hartje met mama op hun arm hebben", zegt ze met een glimlach. Dagelijks staat ze gewapend met Dextro in de ene jaszak en Cola in de andere, net-geprikten in de gaten te houden. "Wat zoets na de vaccinatie is altijd goed", weet ze.

Ondertussen wordt er tijdens en na zo’n vaccinatie flink gekletst. "De verhalen van de mensen, dat vind ik fascinerend! En ik heb de tijd hoor, laat ze maar praten."

Cola en een Dextrootje

Het is absoluut niet zo dat ze als EHBO’er een beetje aan de zijlijn staat en het verhaal daarmee af is. "Je moet je wel een beetje in die mensen kunnen verplaatsen, vooral degenen die in het begin met de feestdagen alleen zaten. Soms was ik een van de eersten die ze weer zagen of spraken." Ze zucht even. "Je hoort hele mooie verhalen, maar ook hele trieste. Het leven komt echt aan je voorbij."

"Soms zijn mensen gehaast, soms hebben ze niets en soms willen ze een beetje aandacht. Dan is het een blikje Cola, een Dextrootje en dan zijn ze zo weer op de been! Er gewoon zijn, dat is voldoende om mensen tot steun te zijn."