Remy en zijn vrienden: lori's maken altijd kabaal

Bij Landgoed Hoenderdaell is een groep ooievaars die ieder jaar weer voor jongen zorgt. Ook nu zit weer een aantal vogels op het nest. Bij hoge uitzondering mogen we even bij het nest kijken. De ooievaars zijn gewend aan mensen, vandaar. Een van de eieren is al bijna uit. De schaal is gebroken en de snavel van de kleine is al te zien. Toch zal het nog wel even duren voordat het vogeltje zich uit het ei heeft gewurmd. Het kost hem zichtbaar veel kracht. 

Bij sommige vogels moeten de dierverzorgers met de broedmachine zorgen dat de jongen uitkomen, maar bij de ooievaars hoeft dat niet. "Dat doen ze helemaal zelf", zegt verzorger Saskia. "Vorig jaar hebben we er een paar weg moeten halen, maar daar was een nestje op de grond. Dat gaat niet zo goed, want dan is er teveel kou en vocht. Ook ratten zijn dan een probleem."

Na zo'n 33 dagen broeden komen de jongen uit het ei. Het zijn voornamelijk de moeders die op het nest zitten. "De vaders helpen wel wat mee met het nest maken, maar niet zoveel met het broeden", zegt Saskia.

Een andere vogel is al uit het ei. Het is een Rothschild-pauwfazant. Daar zijn ze bij Hoenderdaell erg blij mee, want van deze vogels zijn er niet zoveel meer, zowel in het wild als in de dierentuin. Daarom is het vogeltje in de broedmachine uitgekomen. Zijn ouders wisten niet goed raad met het ei en rolden het voortdurend door het hele verblijf.

Voor het vogeltje wordt nu goed gezorgd. In zijn drinkbak liggen drie knikkers. Dat is volgens Saskia om hem te leren pikken. "Ze liggen nu in het water, dat is om hem water te leren drinken. Vaak liggen ze ook in het eten. Normaal gaan die kleintjes met hun moeder mee en kopiëren ze dat pikgedrag. Omdat 'ie nu zonder ouders opgroeit, moeten we wat anders bedenken." De vogeltjes pikken daarom op de knikkers en krijgen dan meteen wat eten of drinken mee, als een soort beloning. Op deze manier leren ze het pikgedrag aan.

Deze pauwfazanten leven alleen op Malakka, West Maleisië. Ze hebben dus een beperkt verspreidingsgebied. Er zijn er nog maar een paar duizend van. Hun aantallen nemen nog steeds af door ontbossing en toerisme. In de dierentuinen is er een speciaal fokprogramma voor ze. 

Tenslotte gaan we langs bij de lori's. Deze kleurrijke vogeltjes hebben net een nieuw verblijf gekregen. Het leuke aan de lori's is dat bezoekers ze nectar mogen geven. Een mooie gelegenheid om de vogeltjes van heel dichtbij te zien.

De mensen moeten dan wel het kabaal voor lief nemen dat de lori's maken. "Je hebt het idee dat je continu moet schreeuwen om er bovenuit te komen", zegt Saskia. "Maar dat is wel de manier waarop ze communiceren. Ze leven in groepen, in een regenwoudachtige omgeving, tussen de takken en bomen. Ja, en hoe maak je dan contact met elkaar? Door veel lawaai te maken. Het is wel normaal gedrag voor ze, maar het is wel heel irritant. De volgende keer doe ik oordopjes in."

Dat de lori's nectar komen halen bij de bezoekers, moeten ze wel weer aanleren. Als Saskia met twee bekertjes de vogels probeert te lokken, is er in eerste instantie maar weinig animo. Na lang aandringen komen de eerste vogeltjes voorzichtig dichterbij. Saskia: "Ze hebben natuurlijk in geen maanden mensen gezien. Dus daar moeten ze ook echt weer aan wennen. Je ziet het, ze vinden het maar spannend."

Kijk hier voor meer afleveringen van Remy en zijn vrienden.