Simon overleefde corona ternauwernood: "We moesten al afscheid komen nemen"

Zijn zoon is de eerste die besmet raakt. Daarna volgt zijn vrouw Saskia. Hij zorgt voor ze, maar dan gaat het ook bij hem mis. Hij valt flauw op de trap. En niet veel later wordt hij met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. "Ik hoorde maar niks, dus heb zelf gebeld", vertelt Saskia, die vanwege haar quarantaine dan nog binnen moet blijven. "En toen bleek dat ze hem al acuut in coma hadden gebracht en probeerden zijn leven te redden."

De weken die daarna volgen zijn volgens Saskia niet eens te omschrijven als een achtbaan. "Ik had het idee dat ik in een flipperkast zat, en niet wist wie er op de knoppen drukte." Het ene moment lijkt het beter te gaan, maar vlak daarna kwam dan weer de teleurstelling. 

Afscheid nemen

Uiteindelijk wordt hij overgeplaatst naar het Utrechts Medisch Centrum (UMC). Omdat niet zeker is dat Simon het zal overleven, wordt zijn gezin gebeld om alvast afscheid te komen nemen. "Het was de hel. Ik heb m'n zusje gebeld of ze de kinderen wilde brengen. We hebben een uur de tijd gehad en toen ging hij naar het UMC."

Wonder boven wonder herstelt de Enkhuizer toch en ontwaakt na zes weken uit zijn slaap. "En dan word je in februari wakker en dan ga je alle mensen die je een goed uiteinde hebben gewenst, een bericht terug sturen."

Alles opnieuw leren

Half februari mag hij verder herstellen in een revalidatiecentrum, waar hij nu nog zit. Een plek waar hij erg tevreden mee is. "Hier kan ik werken aan mijn herstel. Je moet alles opnieuw leren. Ik ben 25 kilo aan spieren kwijt. Ik doe aan ergotherapie en fysiotherapie."

Het is ook de reden dat hij meewerkt aan het interview. "Mensen om je heen hoor je nog steeds dat corona niks is. Ik wil laten zien dat het echt wel ingrijpend is en heel pijnlijk. Als je op een avond hoort dat je vrouw en kinderen naar je toe rijden om afscheid te nemen, daar kan ik heel slecht tegen", vertelt hij geëmotioneerd.

Simon wil nog niet weten wat er de afgelopen weken is gebeurd en focust zich op zijn herstel. "Ik zag per ongeluk een foto die van mij was gemaakt. Ik heb wel vier keer gevraagd: 'ben ik dat?' Want ik geloofde het niet, het leek wel een skelet. Maar ik was het wel. Dus toen heb ik gezegd: ik wil eerst revalideren en dan lees ik later het dagboek wel dat Saskia heeft bijgehouden." 

Zorgen over het lopen

Iedere dag kan hij weer wat meer, maar zijn revalidatie zal zeker nog maanden duren. Het is vooral de vraag hoe goed hij ooit nog kan lopen. "Als dat het enige is wat ik er aan over hou, dan kan ik daar mee leven. Als je zolang in coma ligt kan je een hersenbeschadiging oplopen, of verlammingen. Dat heb ik allemaal niet. Ik moet nu gewoon trainen en vechten om zo meteen zelf weer te kunnen lopen."

Dinsdag gaat hij weer naar huis. "Ik ben al aan het aftellen. Daar kijk ik naar uit. Dan ben ik vier maanden van huis geweest. Dat vind ik lang zat."

Bekijk hier ook de uitgebreide reportage: