Natuurlijk Noord-Holland: Ruige natuur in de Slufter op Texel

De belangstelling komt natuurlijk van de vele toeristen die Texel bezoeken. Dat zijn over het algemeen natuurminnende types en voor hen behoort een bezoek aan de Slufter tot 'the thing to do' op het eiland. Het is kaal in de Slufter: geen bomen, geen struiken. Alleen zand, water, gras, vogels en diverse zoutminnende planten die het in dit schorrenlandschap goed doen. En wind, altijd wind.

Boswachter Edwin van Egmond van Staatsbosbeheer is al zijn hele leven vaste gast in de Slufter. "Ik heb hier jarenlang als vogelwachter gewerkt. Dan ben je van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in de natuur."

Edwin is zo vergroeid met het gebied, dat hij voorbij vliegende vogels in een mum van tijd herkent. "Kijk, een pijlstaart!" Edwin wijst naar een vogel, die ver weg razendsnel voorbij jaagt. Dat hij daar de bijzondere eend uit weet te halen, is bewonderenswaardig.

Magistraal uitzicht

Wandelen in de Slufter is een belevenis. Zorg wel voor stevige, liefst waterdichte, schoenen. Als het veel geregend heeft, of als de zee met springtij ver het gebied in is gestroomd, staan er overal diepe plassen die niet met een dag of twee weer zijn verdwenen. Een mooi beginpunt van een wandeling is bij het Slufter Viewpoint. Dat is 'Texels' voor uitzichtpunt. Een paar trappen op het duin omhoog en je hebt een magistraal uitzicht over de Slufter. Er staan verrekijkers opgesteld voor als je het van dichterbij wilt bekijken.

Een groot deel van de Slufter is overigens verboden gebied. Van Egmond: "Aan de zuidkant van de Slufter is het vrij wandelen op wegen en paden. Je kan een stukje het natte gebied in, tot daar waar die bordjes staan." De boswachter wijst naar de bordjes die aangeven dat het daarachter een waardevol rustgebied is. Wij mensen zijn daar niet meer welkom. We horen veldleeuweriken boven ons in de lucht luid zingen.

Opgepeuzeld

Als we richting de zee lopen, wordt het steeds drukker met vogels en wandelaars. "De eerste vogels komen weer terug van hun overwinteringsgebied. Daar staat een tureluur En daar nog een. En daar nog een." Er dobberen slobeenden in het ondiepe water. Met hun grote snavels grondelen ze door het water. Er zijn bergeenden, wilde eenden, ganzen en wulpen. En een dode zeehond.

"Dit is een pup van de grijze zeehond", weet Edwin. "Die worden geboren op de Razende Bol." Dat is een wadplaat iets ten westen van Den Helder.

"Deze is zijn moeder kwijtgeraakt. Als zo'n jong dier te lang alleen is, heeft 'ie geen kans." Het is een beetje een onsmakelijk gezicht. De ogen zijn uitgepikt door vogels, terwijl de rest van het lijf nog vrijwel intact is. "Hij ligt hier nog niet zo heel lang, want hij stink niet. We laten hem liggen. Je zal verbaasd zijn hoe snel dit karkas is verdwenen. Opgepeuzeld door vogels en ratten. Dat is de natuur."

We lopen verder langs een grote groep scholeksters. Er schieten drieteenstrandlopertjes heen en weer. Deze kleine steltlopertjes, die op het Noordzeestrand vaak langs de waterkant te zien zijn, hebben altijd haast.

Als klap op de vuurpijl landt er een flinke groep strandleeuweriken. Ze scharrelen door het lage gras, op zoek naar zaadjes. "Het zijn er 58", zegt Edwin. Die gaan in het verslag, want de boswachter is in de eerste plaats natuurliefhebber, maar natuurlijk moet er wel bijgehouden worden wat er allemaal in de Slufter leeft. En dat is heel veel. Ga zelf eens kijken!