Muziek maken houdt 'ouwe rocker' Frank Kraaijeveld jong

Frank Kraaijeveld ontvangt ons in zijn klooster in Egmond aan den Hoef. Tien jaar geleden kocht hij, samen met anderen, dit pand en de gigantische kloostertuin erbij. Met een beetje fantasie zie en hoor je de ouwe nonnen nog door de gangen schuifelen. Kraaijveld: "In het kapelgedeelte hangt zelfs nog de geur van het klooster." 

Kraaiejveld, inmiddels zelf ook op leeftijd, leeft een heel ander leven dan de vorige bewoners. Daar waar die vrouwen na binnenkomst nooit meer buiten kwamen, is Kraaijeveld nog regelmatig 'on the road' met zijn band Bintangs. Al zestig jaar lang. Alleen nu vanwege de coronacrisis even niet. Bintangs is daarmee de oudste nog bestaande rockband van ons land.

Kraaijeveld:  "Toen ik zestien was en met Bintangs begon, had ik absoluut niet het idee dat ik dat op mijn 76ste nog steeds zou doen."  

Bintangs

De naam van de band betekent 'sterren' in het Indonesisch. Bintangs telde toen, naast Frank en zij broer Arti, zes bandleden met een Indische achtergrond. "Het waren medaillesterren", verduidelijkt Kraaijeveld. " Niet de sterren aan de hemel of de sterren die wij wel dan niet zijn", zegt hij met een grote lach erbij.  "Het is eigenlijk een gekke naam, maar we hebben het altijd aangehouden. Als een soort eerbetoon aan hoe we begonnen."

Rhythm and blues

In 1961, het jaar dat Bintangs begon, was er in Nederland nog nauwelijks sprake van een popcultuur. "De Indobandjes waren het belangrijkste", herinnert Kraaijeveld zich. "We waren fan van de Tielman brothers. Die maakten echt rock-'n-roll. Maar voor de rest had je alleen mensen met accordeons, banjo's en mandolines. Pas in die tijd kwam de wat ruigere muziek in opkomst. Daar zijn wij mee begonnen. Dat groeide binnen een paar jaar tijd uit tot een Stones-achtige rhythm and blues." 

Een paar jaar later stonden Bintangs in het voorprogramma van diezelfde Stones. "Toen wij in 1965 een single maakten, You Can't Judge A Book By Looking At The Cover, zaten we bij het label van Paul Ackett, later bekend geworden als organisator van het North Sea Jazzfestival. Hij had een theaterbureau en haalde grote bands naar Nederland. Samen met The Outsiders, die ook in zijn stal zaten, deden we het voorprogramma van de Stones."  

In de oude kaasmakerij van het klooster is de studio van Kraaijeveld, oftewel 'het mortuarium van zestig jaar Bintangs', zoals hij het zelf noemt. Hier neemt hij nieuwe muziek op en hangen zijn gitaren en bassen. Het oorspronkelijk drietal Bintangs speelde gitaar. Toen er een bas moest komen, sloopte Frank Kraaijveld twee snaren van zijn gitaar. Later kwam daar een echte bas voor in de plaats en met die bas speelt hij nog steeds. Hoewel de gaten letterlijk in de bas zijn geslagen, kan hij er geen afstand van doen. "Hij is volledig verrot, maar het geluid is nog steeds goed", voegt Kraaijeveld er aan toe. "Voor mij is het nog steeds het beste geluid."

Niet te stoppen

Zolang hij de energie heeft, wil Kraaijveld niet aan stoppen denken. "Zodra ik op het podium sta, mijn ogen sluit en begin te spelen en zingen, ben ik nog steeds dat jongetje van zestien. Voor het geld hoef ik het niet te doen, maar je doet het omdat het een soort drive is." 

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen