Val van paard veranderde Margrets leven, dit jaar gaat ze voor goud op de Spelen

Toen ze nog jong was, trainde Margret wedstrijdpaarden. Vooral dravers en een handjevol renpaarden was ze druk mee. Haar complete week was gewijd aan de dieren. Niets wees erop hoe groot het contrast zou zijn met wat ze tegenwoordig doet.

Want toen ze 24 was, ging het tijdens dat werk gruwelijk mis. "Ik was aan het trainen en ik reed op een paard, die Narrow Escape heette. Dat was wel een beetje een toepasselijke naam", zegt Margret op NH Radio.

"Het paard was in volle galop op een rulle baan. En er was waarschijnlijk een kuil, een molshoop of een konijnengat en het paard kukelde voorover. Ik zat op z'n rug, dus ik kukelde met hem mee." In luttele seconden was het gebeurd. Daar lag Margret, op de baan, met bovenop haar het paard.

"Dat was dramatisch, ik zie het nog steeds voor me gebeuren. Je kan niks, voor je het weet ben je plat." Het duurde ook even voordat mensen om haar heen doorhadden dat het goed mis was. "Het enige wat ik de hele tijd zei was: 'Laat mijn paard maar staan, ik pak 'm volgende week wel weer op.' Maar dat is er niet meer van gekomen."

In het ziekenhuis bleek namelijk dat ze een heleboel had gebroken. "Maar vooral ook mijn rug. Mijn zenuwbanen waren beschadigd en dat is natuurlijk iets wat niet meer herstelt. Dat duurde wel even voordat ik me dat besefte."

Het proces van acceptatie van wat haar was overkomen, heeft ongeveer wel minimaal een jaar geduurd. "Ik was in eerste instantie heel boos, want ik had daar helemaal geen tijd voor. Ik had heel veel andere plannen, dit paste niet in het plaatje. Ik heb gelukkig heel veel lieve mensen om mij heen en een hele goede vriendengroep die ik toen al had en nog steeds om mij heen heb. Die geven de steun. En ook een heel nuchter Noord-Hollands inzicht, dat is ook wel heel belangrijk denk ik. We zijn over het algemeen allemaal geen piepers."

Dat boze gevoel heeft ze vooral nog lang vastgehouden. "Want ik had nog wel de hoop dat de medici nog wel wat voor mij zouden verzinnen. Een beetje buiten je verstand, want je weet dat het niet zo is."

Het revalidatieproces was voor Margret een omslagpunt. Vanuit de revalidatie ontdekte ze het sporten weer, het plezier erin. "Op een gegeven moment heb ik me daar enorm in vastgebeten. Het begint met zelfstandig eten, zelfstandig naar de wc gaan. Dat zijn dan de twee dingen die ik vrij snel weer wou oppakken. Daar word je toch weer een beetje mens van."

Uit de passie voor sport ontdekte ze uiteindelijk de paratriathlon: 750 meter zwemmen in open water, 20 kilometer fietsen en 5 kilometer 'in de wieler', een racerolstoel. Alles gaat op armkracht. Tijdens het zwemmen in open water zitten Margrets enkels aan elkaar vastgebonden, het fietsen gaat op een handbike. "En op de wieler zit je een beetje in een opgevouwen positie, dan zit je een soort van op je hurken, met je armen je groothoepels aandrijvend."

Het bleek haar nieuwe passie te zijn, waar ze ook nog flink in uitblonk. Al drie Nederlandse titels staan op haar naam. Maar nu wil de Heerhugowaardse gaan voor meer. Afgelopen jaar zou ze eigenlijk al naar Tokyo gaan voor de Paralympische Spelen, maar die gingen niet door vanwege de coronapandemie. "Het was zeker een grote teleurstelling. In maart waren we in Australië voor de eerste wedstrijd van het seizoen, die bleek ook de laatste te zijn. Daar merkten wij ook dat de corona wel aardig aan het optrekken was over de hele wereld, dus dat het niet door zou gaan was wel de verwachting. Ook wel een goede beslissing, denk ik."

Dit jaar is de revanche. "En ik ga ervanuit dat die doorgaat. Ik heb ook een gezin die zeer achter mij staat, twee dochters van 14 en 16 en een man die daar ook alles voor moeten laten, dus dat versterkt de motivatie.  Ik train zo hard als ik kan en doe zo goed mogelijk mijn best om op dat moment de beste ik te laten zien."