Brein achter Van Gogh-roof schrijft misdaadserie: "De conducteur is mijn alter ego"

Eerst terug naar 14 april 1991. Een van Peters’ compagnons laat zich insluiten in het Van Gogh-museum, houdt de de bewaker onder schot en dwingt hem de alarminstallatie uit te zetten. Vervolgens laat hij zijn partners in crime via de personeelsingang binnen, en beginnen de mannen aan hun rooftocht door het museum.

Niet veel later vertrekt de bende met twintig doeken die bij elkaar enkele honderden miljoenen guldens waard zijn. "Ik had het hele programma uitgewerkt", vertelt Peters op NH Radio. "Het was een uitgekiende operatie met een minimum aan geweld - liefst helemaal niet - en gebaseerd op menselijke fouten, menselijke tekortkomingen."

Openbaar vervoer

Ook bij de kunstroof speelde het openbaar vervoer een belangrijke rol. Want wie denkt dat de rovers met snelle auto’s en scooters naar het museum kwamen, heeft het mis. "We gingen met de tram, de toenmalige lijn 6 over de Overtoom, en het laatste stukje lopen." Als ze de Van Goghs uit hun lijsten hebben gehaald, laden ze de doeken in de auto van een bewaker en rijden naar het Koningin Julianaplein, achter het Amstelstation. 

Daar zou iemand de doeken komen ophalen, vertelt Peters. "Maar die kwam niet. En toen die auto daar stond, met al die spullen, kwam er een politiewagen. Degene die daar stond (voor de overdracht van de schilderijen, red.) zag dat en is snel in de nachtbus gestapt. Nu kan ik zeggen: gelukkig hebben ze ze (de schilderijen, red.) na een half uur teruggevonden."  

Alter ego

Wie Roy kent en het boek leest, kan het niet ontgaan: hoofdpersoon André van Dam lijkt in veel opzichten op zijn geestelijk vader. "Dat is wat ze mijn alter ego noemen", zegt hij op NH Radio. "Veel van mijn kenmerken vind je ook terug bij André van Dam."

Niet alleen is Van Dam net als Peters tramconducteur, ook zoeken ze beiden hun rust in geloof en spiritualiteit. "Het op dagelijkse basis mediteren en bidden”, vertelt de schrijver. “Daar ontstaan vaak ook de goede ideeën. Als ‘ie diep gemediteerd heeft, gaat er ineens een lampje branden, dan weet ‘ie ineens de oplossing. Zoals Baantjer vroeger naar het café van Lowietje ging, en het na twee cognacjes ineens wist.” 

Die ingevingen heeft Van Dam hard nodig, want hij helpt de politie met het oplossen van zaken. Ook dat is voor Peters bekend terrein, vertelt de ex-crimineel. Hij mag dan wel hebben gezeten voor de kunstroof, nadat hij op vrije voeten was gekomen, heeft hij de politie ook geregeld een handje geholpen. "Ik heb een poos voor de Welzijnsstichting gewerkt, in de Rivierenbuurt, waar ik woon. Daarvoor had ik nauw contact met buurtregisseurs. Dus dat ging dan niet om grote misdaad, maar om de sociale veiligheid in de buurt."

Wel heeft hij in die rol een keer een overval in de kiem gesmoord. "Toen zag ik dat jongens klaarstonden om een overval te doen op een auto die sigaretten rondbracht en gokautomaten leegde. Dat heb ik toen kunnen voorkomen, waarvoor ik ook een onderscheiding heb gekregen. Dus het is eigenlijk een beetje op de werkelijkheid gebaseerd zoals heel veel dingen in mijn boek."

Chinese en Albanese maffia

Het idee om detectives te gaan schrijven kreeg vorm toen Peters op lijn 3 reed. "Tijdens mijn vroege dienst had ik altijd een Chinese kok met zijn zoontje tegenover me zitten. Daar had ik hele gesprekken mee, en op een dag liet ‘ie een foto zien, nadat ‘ie in Hongkong was geweest. Ik herkende die man, dat bleek z’n vader met wie ik een paar jaar in de Bijlmerbajes had gezeten, en bevriend mee was geraakt." Het bleek het startpunt voor zijn eerste detective, Moord op lijn 3, over een ripdeal in de Chinese maffia. 

Liefhebbers van zijn misdaadverhalen stelt Peters alvast een derde deel van zijn serie in het vooruitzicht. “Daarin komt de Albanese maffia om de hoek kijken.”