Een longontsteking is ook niet misselijk: een rare ontmoeting op een leeg parkeerterrein

Asfalt zover het oog reikt, geen auto te bekennen op het parkeerterrein. De Bazaar in Beverwijk was gesloten op zaterdag 14 maart, zoals veel dicht was de eerste dag van wat - naar later zou blijken - een vooraankondiging was van wat de intelligente lockdown zou gaan heten.

En daar kwam hij aangefietst - zoals hij tot voor kort iedere zaterdagochtend kwam aangefietst om groente en fruit te kopen op de versmarkt.

Onzekere rijstijl

Zijn onzekere rijstijl verried dat hij onraad rook. Dit was niet De Bazaar zoals hij die kende van een paar weken geleden, van vóór zijn longontsteking. Toen was het hier altijd druk rond dit tijdstip. Had hij iets gemist?

Het was bijna niet voor te stellen dat je als verslaggever iemand zou ontmoeten die niet wist dat we op de drempel stonden van een anderhalvemetersamenleving, onwetend was ook van corona, het besmettingsgevaar, de gekte, de ontkenners (toen al) en de kort daarvoor door minister Bruno Bruins bekend gemaakte maatregelen. Die waren er op gericht dat plaatsen waar meer dan honderd mensen samenkomen, zoals De Bazaar, op slot zouden gaan.

tekst gaat door onder video

De fietser leek een loopje te nemen met de verslaggever die dit ballonnetje eens even vakkundig zou doorprikken. Zoveel onwetendheid veinzen - dáár trappen wij niet in, meneer de eenzame fietser! Weldra zou de man zich bekend moeten maken als de reïncarnatie van de vroegere televisie-bekendheid Ralph Inbar, die in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw met gebruikmaking van een verborgen camera nietsvermoedende mensen in het ootje nam. 

Dat kon bijna niet anders.  Het was namelijk te mooi om waar te zijn. Dat je als verslaggever krijgt wat je in je stoutste dromen niet verwacht. 

Het was even in me opgekomen dat er misschien iemand zou zijn die niet wist van corona en het ritme van alledag gewoon zou voortzetten. Die gedachte had me naar Beverwijk geleid, niet wetende dat zo’n beetje op hetzelfde moment in Heiloo iemand op de fiets stapte om bij De Bazaar boodschappen te gaan doen. 

Recht in mijn armen

En daar kwam hij aangereden, recht in de armen van de verslaggever - ook niet van gisteren en dus vraagtekens plaatsend bij het verhaal van de fietser die bleef volhouden dat hij door een longontsteking een paar weken van de wereld was geweest en wel iets anders aan zijn  hoofd had dan het nieuws volgen. Hij was blij dat hij het leven had. 

‘U neemt mij in de maling’, zei ik in een kordate poging dit juweeltje van een nieuwsonderwerp dood te checken. Maar er was geen houden aan. “Corona? Kweenie. Ach meneer, als u het zegt!”

De naakte feiten waren dat hij met een lege boodschappentas terug naar Heiloo moest. Maar erg vond hij dat niet. “Er zijn rottere dingen. Een longontsteking bijvoorbeeld. Ik prijs me gelukkig dat ik daarvan hersteld ben.”