Amstelveense Machteld Siegmann wint literaire prijs Bronzen Uil

De roman De Kaalvreter van Machteld Siegmann gaat over een 3-jarig Joods meisje Leie Blum dat op een boerderij in Zanegeest in de buurt van Alkmaar wordt ondergebracht. Haar ouders komen in een concentratiekamp terecht.

Het boek maakt een sprong in de tijd naar 1974 als Leie inmiddels volwassen is en getrouwd is met veeboer Dirk en twee zonen heeft. Van de ene op de andere dag raakt Leie in een zware depressie die met de oorlog te maken heeft. De lezer leeft mee met het gezin omdat het perspectief wisselt van Leie naar Dirk en de zonen Anton en Meeus. "Ik wilde het verhaal niet alleen vertellen vanuit de moeder Leie omdat het dan zo zwaar zou worden. Nu vertel ik het ook uit het oogpunt van boer Dirk, die tijdens het koeien melken over zijn vrouw mijmert,  puberzoon Anton die stoer doet en het leven nog moet ontdekken en de jongste zoon Meeus, die op school moeite heeft om over de ziekte van zijn moeder te vertellen."

Na Franca Treur met haar 'Dansvloer vol confetti' en Marieke Lucas Rijneveld met haar 'De avond is vol ongemak' en 'Mijn lieve gunsteling' laat ook Machteld Siegmann haar verhaal spelen op het platteland en op een boerderij. 

Machteld wil niet direct zeggen dat er sprake is van een trend. Ze gebruiken de boerderij alle drie op een andere manier. "Ik ben zelf niet opgegroeid op een boerderij maar ik woonde als kind in Krimpen aan de IJssel, op de grens van stad en platteland. Mijn vader was een buitenmens en nam ons vaak mee de polder in. We gingen ook elke week melk halen bij de boer. Ik heb de setting van de boerderij vooral gebruikt omdat het zo basic is, zo aards."

Trots

Machteld woont met haar man en drie kinderen in Amstelveen. Haar twee oudste kinderen studeren al maar zijn vanwege de corona veel thuis. Ze hebben het boek van hun moeder nog niet gelezen. "Ik snap dat ook wel." lacht Machteld "Misschien moet je ook wel iets ouder zijn om het boek te kunnen waarderen."

Trots zijn ze natuurlijk wel op hun moeder omdat ze nu de Bronzen Uil heeft gewonnen. "Wel raar, ik zie mijn moeder natuurlijk allereerst als moeder. En nu is ze plotseling een schrijver." zegt de oudste zoon.

Of ze beroemd wordt, vindt Machteld niet zo belangrijk. "Ik blijf liever wat op de achtergrond. Ik hoef niet zo nodig herkend te worden op straat hoor." lacht Machteld. Ze is inmiddels bezig met haar tweede roman.