Daniëlle en Tjeerd zijn al vijftien jaar pleegouder: "Ook onze dochters weten niet beter"

Tjeerd en Daniëlle zijn dagelijks in de winkel te vinden, maar staan altijd stand-by voor de opvang van jongeren. "Momenteel doen we alleen crisisopvang voor tieners. Dat houdt in dat we elk moment gebeld kunnen worden dat we een maand lang een huisgenoot erbij krijgen."

Vanuit haar onderwijsachtergrond, voelde Danielle de noodzaak om andere kinderen te helpen. "Wij hadden op een gegeven moment zelf twee dochters. We hadden misschien nog meer kinderen kunnen krijgen, maar we dachten ook: er zijn tegelijkertijd zoveel kinderen die een warme plek nodig hebben." 

Er bestond voor het gezin dan ook geen enkele twijfel om pleeggezin te worden. "Als je na gaat denken zijn er talloze redenen om het niet te doen. [...] Maar we dachten: we gaan het wel zien." Een gedachte die niet bij iedereen opkomt, want er is nog steeds een flink tekort aan pleeggezinnen. "We zijn denk ik wel een ruimdenkend gezin en flexibel en we staan open voor mensen uit alle lagen van de samenleving en willen graag helpen. Ieders kind kan in een situatie terecht komen waar hij of zij hulp nodig heeft."

Waardering

Naast alle mooie momenten die het gezin meemaakt, maken de schrijnende situaties wel impact op het gezin. Tjeerd: "Het is een voldoening om pleegouder te zijn, wetende dat je iets bijdraagt. Maar het wordt niet altijd gewaardeerd," vertelt hij. "Vaak zijn kinderen geschrokken of getraumatiseerd", vult Daniëlle aan. Contact tussen de pleegouder en de pleegkinderen houdt dan ook niet altijd stand. Tjeerd: "Sommigen zoeken het contact achteraf juist op. Het hangt echt van het kind af. Anderen vinden het wel prima."

Een situatie die hen in bijzonder geraakt heeft, is de plaatsing van een 4-jarige jongen. "Bij andere pleeggezinnen lukte het tot vier keer toe niet voordat hij bij ons kwam. In zijn dossier werd hij omschreven als een 'wild dier'. Dat triggerde ons juist waarbij we dachten 'hoe moeilijk kan het zijn'." Maar tijdens zijn verblijf kreeg de jongen hevig last van astma waarna ziekenhuisopname volgde. Daniëlle: "Dat was een intensieve tijd. Gelukkig is alles goed gekomen en waren wij ook heel blij om achteraf te horen dat het goed met hem gaat."

De twee dochters van Tjeerd en Daniëlle, Nadine (16) en Nicole (18), weten niet beter dan dat er een extra pleegbroertje of pleegzusje in huis is. "Ik kan mij eerder niet voorstellen hoe het zonder was geweest. Het is een bepaalde dynamiek waarbij we allemaal omschakelen. Maar het dagelijkse ritme gaat gewoon door. Dat is wat deze kinderen vooral nodig hebben", vertelt Nicole. 

Soms is afscheid nemen wel moeilijk. "Als je een band hebt opgebouwd met pleegbroer of zus - ook al is dat in korte tijd - dan is het afscheid soms weleens lastig. Het is vaak gewoon heel gezellig. En interessant om mee te maken hoe anders hun leven is, dan dat van ons.

Crisiszorg

Momenteel staat het gezin open voor crisiszorg, maar ze hebben voorheen ook langdurige zorg geleverd. De logeerkamer staat te allen tijde klaar. "We hebben alle vormen van zorg wel gehad, maar we kijken steeds als gezin: wat past nu bij ons. Nu hebben we het met een plaatsing vier weken wat drukker, maar daarna is de rust weer terug en dat is met twee puberdochters wel fijn."