Zorgboerderij Plassendaal op Texel maakt geen melk, maar grutto's en orchideeën

In de polder werden de afgelopen tien jaar de meeste boerderijen afgebroken en maakten Natuurmonumenten en de Provincie een groot natuurgebied voor vogels en bloemen.

Een boerderij mocht blijven: Plassendaal. Eigenaar Dirk Roeper was in de jaren '90 al overgeschakeld van gangbaar naar biologisch boeren; hij had zijn melkkoeien de deur uit gedaan en was overgegaan op limousine vleeskoeien. Sinds 2006 is Plassendaal ook een zorgboerderij, die wordt gerund door Dirk en zijn vrouw Mariët.

Keuze

"Toen ik Dirk leerde kennen stond hij net op het punt om over te gaan op een andere manier van boeren", vertelt Mariët. "Zijn vader runde Plassendaal op een traditionele manier met melkkoeien en schapen. Toen Dirk de boerderij overnam stond hij voor de keuze: schaalvergroting of het anders doen. Het is het laatste geworden. Ik denk dat ik hem daar wel in gestimuleerd heb", lacht Mariët. 

Tekst gaat door onder de foto

Op zorgboerderij Plassendaal lopen tien cliënten rond met een verstandelijke beperking en een aantal werknemers met afstand tot de arbeidsmarkt. "Die laatste groep heeft vaak iets traumatisch meegemaakt en kan daarom de werkdruk in een gewoon bedrijf niet aan", vertelt Mariët.

Charmaine heeft het syndroom van Down. Zij is vier dagen per week op de boerderij: "Ik vind het hier hartstikke leuk en ik ben allerlei dingen aan het leren." vertelt ze enthousiast. "Het uitmesten van de stal bijvoorbeeld. En dat vind ik helemaal niet stinken."  

Insecten en vogels

De cliënten hebben het naar hun zin omdat ze allemaal hun taakjes hebben maar er geen druk op ligt. "Plassendaal is geen productieboerderij" legt Mariët uit. "Wij hebben wel 80 limousinekoeien die we ook voor het vlees houden, maar hun belangrijkste taak is dat ze grazen en mest produceren die goed is voor de flora op het weiland. Het is belangrijk dat er niet alleen gras groeit maar ook kruiden en bloemen. Daar komen weer insecten en vogels op af." 

In de schuur waar de koeien 's winters staan is ook een bezoekersruimte. "Ik vind het belangrijk om geïnteresseerden te laten zien wat wij doen en waarom wij het zo doen." Met de corona is die publieksfunctie op een laag pitje gezet.

Tijdens de lockdown waren de cliënten er voor een aantal weken ook niet. "Ze komen toch uit de kwetsbare groep. We hebben ze wel gemist en zij ons ook hoor. Maar gelukkig is iedereen er nu weer", zegt Mariët.

Kijkend naar de toekomst van de landbouw hoopt Mariët dat er meer boeren natuur-inclusief gaan boeren. Ze wil zeker niet de schuld bij de boeren leggen dat dit nu maar op beperkte schaal lukt. "Ik denk dat veel boeren wel willen, maar niet kunnen. De consumenten en supermarkten zullen eerst eens van gedrag moeten veranderen."

"De consument moet stoppen met kopen van plofkippen en de supermarkt moet de boer beter gaan betalen voor zijn producten, dan krijgt die boer ook de ruimte om het anders te doen en niet steeds groter te worden", besluit Mariët.