Intensivist Evelien de Jong: “Hun afscheid is zo eenzaam geweest, dat blijft je bij”

“Voordat de eerste coronabesmetting in Nederland een feit was, waren wij in het ziekenhuis al weken bezig met het treffen van voorbereidingen ‘voor dat wat komen gaat’. En juist omdat we daar op dat moment nog geen enkel beeld bij hadden, begonnen we allemaal met een gespannen gevoel.”

“We zeiden bij het begin van de uitbraak tegen elkaar, wat kunnen we verwachten, wat staat ons te wachten? We hebben de IC voorbereid op het ergste en de capaciteit meer dan verdubbeld, we vermoedden namelijk al vrij snel dat we een tekort aan IC bedden zouden krijgen. Tot op het laatst bleef dat spannend, op een gegeven moment hadden we nog maar een of twee lege bedden op de IC en dat was dus al na de verdubbeling.”

“Je merkt wel dat de spanning van het begin op een gegeven moment omslaat in 'doorpakken en doorgaan'. Het hele ziekenhuis werkte samen, we werkten hard en werden een geoliede machine. Dat ervaar ik ook als een fijne kant van deze periode.”

“Maar hetgeen ik echt afschuwelijk vond en wat me enorm heeft geraakt, en nog steeds raakt, is het feit dat patiënten alleen waren. En alleen bleven. Dat ik als intensivist iemand in narcose bracht en dat ik de familie afscheid moest laten nemen via een iPad. Dat vond ik heel erg lastig. Ik heb dan ook vaak jankend in het ziekenhuis gestaan."

“Ik werk al jaren als arts op de Intensive Care, dus ik zie vaker ernstig zieke mensen, maar toch was deze periode veel heftiger voor mij dan normaal. Er zijn in één keer zoveel zieke mensen en de twijfel of ze het gaan redden is al groot wanneer ze worden binnengebracht. Het is ook zo confronterend als je vantevoren al weet dat eenderde het niet gaat redden.”

“Wat deze periode ook zo heftig maakte was het feit dat corona overal was. Niet alleen de overvolle IC in het ziekenhuis, maar ook buiten draaide alles om corona en het besmettingsgevaar. Ik draaide dubbele diensten, dus aan de ene kant leef je ook in een roes en ga je gewoon door, maar ik ben heel lang niet bij mijn ouders langsgeweest en dat vond ik moeilijk.”

“Als er een tweede golf komt, zijn we als ziekenhuis in ieder geval goed voorbereid, ook als het aankomt op materiaalvoorziening. We hebben de afgelopen periode ook goed besproken en gekeken wat we kunnen verbeteren. Ikzelf zorg ervoor dat ik ook weer fit ben, mocht het zover komen. Ik sport dus weer actief, voor extra energie. Maar ik ben ook wel bang, niet alleen als arts, maar ook als mens, voor bijvoorbeeld mijn ouders, die ook al wat ouder zijn.”

“Ik geloof dat er een vaccin komt, maar dat we nog wel even geduld moeten hebben. Ik denk niet dat er in de zeer nabije toekomst al een veilig vaccin zal komen. En mocht die tweede golf komen, dan hoop ik echt dat we meer dan genoeg materialen hebben, zodat de patient en de familie waardig afscheid kan nemen. Niet via een iPad.”