Monique (55) ontroostbaar door verdwijning Indische loopeenden: "Ze waren mijn leven"

Donald, Duck en Daffy: vijf jaar geleden legde de Helderse Monique Flohr (55) naast haar huis een waar paradijsje aan voor de drie Indische loopeenden. Een speelhuisje , met palmen, houtsnippers op de vloer en zelfs verlichting. Aan niets ontbrak het ze. "Ze leefden als God in Frankrijk", aldus Monique, die ze twee keer per dag verzorgde.

Verliefd

"Het begon met de twee vrouwtjes. Ik hoorde dat je deze dieren als huisdieren kon houden en ik werd gelijk helemaal verliefd op de kleine eenden." Ze bracht ze naast het huis groot, onder gaas, zodat ze beschermd waren tegen vossen en gieren. Later werd het leefgebied groter, omdat Monique van de gemeente en Woningstichting een stuk grond naast haar huis mocht onderhouden. Ze voerde de dieren en zorgde dat alles schoon bleef.

Na verloop van tijd kregen de dames gezelschap van woerd Donald, die eenzaam in een verblijf in vogelasiel De Paddestoel in Den Helder zat. "Het was meteen raak. Hij had het hier helemaal naar zijn zin."

Maar vanochtend kwam er abrupt een einde aan het 'eendengeluk'. "Ik hoorde ze vannacht een beetje geluid maken. Geen harde schreeuwen, maar meer een geluidje dat de vrouwtjes aan de tippel waren." Monique maakte zich niet ongerust en sliep rustig verder. "En ook mijn honden hebben nergens op gereageerd. Daarom denk ik dat het een bekende moet zijn."

Slacht

Wat er met de eenden is gebeurd? Monique, die toezichthouder is in de wijk, kan er kort over zijn: "Ik denk dat ze naar de slacht zijn gegaan. De dieren zijn niet veel waard en de eieren hebben een heel aparte smaak. Daar moet je van houden. Dus dan blijft alleen deze optie over. Ze kunnen niet zijn ontsnapt, omdat ze niet kunnen vliegen en de tuin was met houten planken afgezet. Dus ze konden er niet uit en konden nergens tussendoor kruipen."

Ze is er kapot van dat ze ze waarschijnlijk niet meer terugziet. "Voor mij waren de eenden mijn leven. Ik ben al heel beperkt, omdat ik niet kan werken, maar dat ze mij dit moeten aandoen... door ze zo onder mijn neus weg te halen. En vijanden heb ik niet, dacht ik." Nieuwe eenden in de tuin plaatsen wil ze niet. "Zelfs geen kipjes. Want stel dat het weer gebeurt."