Zonder aarzelen ging Ineke weer aan de slag in de zorg: "Je weet hoe alles reilt en zeilt"

Op haar vijftigste stopte Ineke met werken, maar ze is nog steeds actief in de cliëntencommissie en cliëntenraad. Nu, dertien jaar later, keert ze terug: "Ik heb in eerste instantie een berichtje gestuurd naar het verzorgingshuis om mij aan te melden om hand-en-spandiensten te doen, een boodschapje of wat dan ook, iets te betekenen in de ruimste zin van het woord."

Reilen en zeilen

Ineke kreeg een flexplek aangeboden en kon direct aan de slag. "Je weet hoe alles organisatorisch reilt en zeilt, zoals vergelijkbare protocollen die er zijn met het norovirus." 

Tientallen jaren werkte ze vroeger op verschillende locaties van Wilgaerden, maar het verzoringshuis Sint Nicolaas heeft een bijzondere plek. Koomen: "Niet alleen woon ik er vlakbij, hier heb ik een vaste baan gehad en ook mijn eigen moeder heeft hier gewoond."

Omdat de meesten ouderen dementerend zijn, is het voor hen moeilijk de coronasituatie te begrijpen. Koomen geniet ervan om weer te werken. Dat gaat gepaard met een lach en een traan. "Het voelt zo goed hoe ouderen reageren, dat is echt een lichtpuntje. Maar ook verdrietig om te zien dat de mensen die de situatie begrijpen, met tranen in hun ogen achter de ramen staan." 

Ineke weet nog niet hoe lang ze blijft inspringen. Met roosters van twee weken, blikt ze voorzichting vooruit. "Lekker met de andere meiden meedraaien, koken, mensen helpen naar bed te gaan. Ik blijf zolang het nodig is, ook zodat het vaste personeel hun rust kan nemen, want daar moeten we zuinig op zijn."