Een leven lang in de zorg: na drie jaar pensioen is Jan terug in het ziekenhuis van Hoorn

Het is 7.15 uur 's ochtends als Jan het Dijklander Ziekenhuis uitloopt. De nachtdienst zit erop, op naar z'n fiets en dan naar bed. Hij werkt op de 'corona-verdachte' afdeling, waar mensen via de eerste hulp soms naar worden doorverwezen. Het is een palliatieve afdeling, waar mensen liggen die ernstig ziek zijn en waarbij genezing vaak niet meer mogelijk is.

Jan zit bijna 50 jaar in het vak - sinds 1971. In 2017 ging hij met pensioen, hij had het druk met bridgen en als gastheer bij inloophuis Pisa. Het was geen moeilijke keuze om terug te keren toen hij na een vakantie zag hoe snel het virus zich in Nederland verspreidde. "Ik dacht: alle handen helpen. Ik heb me opgegeven en kon gelijk aan de slag."

Tekst loopt door onder de video.

"Ik moest wel even wennen in het begin, vooral over waar de spullen liggen", begint hij. "Ik loop over de gang en als er bellen gaan, dan geef ik dat door aan de verpleegkundige die over de patiënt gaat. Die gaat naar binnen met allerlei kleding aan en als ze dingen nodig hebben, dan kom ik."

Hand vasthouden

Zelf gaat hij ook met regelmaat de kamer binnen bij de patiënten, 'gewoon om er te zijn' als ze dat nodig hebben. Op het moment wanneer mensen komen te overlijden, komt Jan er ook naast zitten. "Ik vond het een heel erg probleem dat mensen alleen moeten sterven. Dan ga ik erbij zitten en houd ik hun hand vast. Dan bel ik daarna de familie op over hoe het gegaan is."

Tekst loopt door onder de foto.

Het team waar Jan nu onderdeel van is, zorgt ook voor jongere mensen: sommige van hen gaan ook weer genezen naar huis. Toch krijgen verpleegkundigen te maken met mensen die overvallen worden door het snelle verloop van de ziekte. De één heeft er berusting in dat het leven ophoudt, maar een ander wil nog niet gaan. 

Hoe ga je daar als verpleegkundige mee om? Jan: "Het is een heel grillige ziekte. Het ene moment is iemand prima en het volgend moment is 'ie echt heel erg slecht. In vergelijking met andere ziektes, is dat heel erg raar. Daar moet je aan wennen, of.. . je went er niet aan. Je moet weten dat het zo is. Eigenlijk kun je er niet mee omgaan."

Steun van elkaar

De zorgverleners werken hard en 'hebben niet zoveel tijd om bij dingen stil te staan'. Daarom probeert Jan zijn collega's mentaal te ondersteunen. "Er gebeurt veel en dan heb je heel veel steun van elkaar nodig. Ik snijd het ook weleens aan: van 'hoe is het met jullie?' Dat is wel goed, denk ik."

Wat er ook gebeurt tijdens een nachtdienst, na al die jaren weet hij de herinneringen achter te laten zodra hij het ziekenhuis uit loopt. "Ik neem het niet meer mee naar huis. Want dan had ik het al op de intensive care niet gered, ik heb geleerd om daar mee om te gaan."

Gewend aan nachtdiensten

Jan draait drie nachtdiensten in de week. Hoe dat bevalt? Hij lacht een beetje. "Ik deed altijd zeven nachtdiensten toen ik nog in het ziekenhuis werkte. Ik ben van de oude stempel en ik deed vroeger tien nachten achter elkaar. En ik slaap goed hè, dus dat scheelt."

Al die jaren werkzaam in de zorg, dat houdt hij vol door zijn 'steun en toeverlaat': "Mijn vrouw is ook verpleegkundige, daardoor kun je verhalen die je op je werk opdoet kwijt." Daarnaast is het werk in de zorg gewoon "prachtig en word je altijd verrast", zegt hij.

Het salaris dat hij deze weken verdient gaat naar de Voedselbank. "Want die hebben het moeilijk en ik heb gewoon m'n pensioen." Hoe lang hij die drie nachtdiensten per week blijft draaien, weet hij niet. "Ik mag niks, dus ik kan net zo goed m'n handjes hier uitsteken", zegt hij. "Totdat het rustiger wordt en dan ga ik weer lekker met pensioen."