Varkensboer op Texel: "Het dood maken vind ik niet leuk om te zien"

"Het zit tussen intensief en biologisch in", zegt Marcel Wijtten. De biggen worden van de overkant aangevoerd en na een paar maanden in de stal bij Wijtten gaan ze naar de slachterij. "Je bent een dierhouder en je weet wat er aan het eind van de rit gebeurt, maar het dood maken vind ik niet leuk om te zien."

1200 varkens

Aan de buitenkant van de grote schuur van de familie Wijtten aan de Postweg in Eierland zie je niet dat er ruim 1200 varkens rondlopen. De biggen in de leeftijd tussen de 10 weken en 5 maanden lopen in aparte hokken. De jongsten aan de ene kant van de stal en de oudsten, die bijna klaar zijn om naar de slacht te gaan, aan het andere uiteinde van de schuur.

"Het is een Canadese strooiselschuur", legt Marcel Wijtten uit. "Dat houdt in dat de varkens meer ruimte hebben dan in een traditionele stal. Aan de achterkant van het hok is het poepgedeelte, aan de voorkant staat het voer en daar tussen kunnen ze wroeten in een laagje zaagsel dat op de vloer ligt. " 

Het vlees verkoopt Marcel als wroetvarkenvlees. Omdat de varkens meer kunnen bewegen is het minder vet. "Wij verkopen geen plofvarkens, maar een goed stuk vlees. Het is wel wat duurder dan de kiloknaller natuurlijk." Hoewel er rond de scheur flink wat grasland ligt, mogen de beestjes niet naar buiten. "Als ze naar buiten gaan dan eten ze meer en dan gaat de kostprijs ook weer flink omhoog", zegt Marcel. "Bovendien; als je 1200 varkens naar buiten laat gaan dan is het binnen no time een zwijnenstal." 

Familiebedrijf

Marcel runt het bedrijf samen met zijn twee zonen, Robin en Jamie. Het is een gemengd bedrijf. Naast de varkenshouderij hebben de mannen ook nog een agrarische tak met pootaardappelen.  Robin was aanvankelijk niet zo'n liefhebber van de varkens. "Ik zit liever tussen de aardappelen dan tussen de varkens. Bij dieren heb je 24 uur per dag te verplichting voor ze te zorgen, dat is bij aardappels niet. Nee, ik zou de varkens niet kwijt willen hoor. Ik zie ook wat wat we eraan verdienen de laatste jaren."

De jongste zoon, Jamie, is meer betrokken bij de varkens. "Ik vind het mooie beesten. Het is jammer dat je ze niet meer kan laten zein aan het publiek op Texel, maar dat kan nu eenmaal niet vanwege besmettingsgevaar." Jamie is parttime-boer. Naast het werk op de boerderij is ie voor drie dagen automonteur bij een garage in de buurt. "Ik heb mijn definitieve keuze nog niet gemaakt. Maar het boerenbestaan wordt wel steeds moeilijker. Zeker nu ook met die stikstofregels." Sleutelen en auto's zijn zijn passie. "Ik zie bij mijn vader dat het boeren zijn passie is, dat heb ik niet. Mijn vader is ook altijd bezig op het bedrijf, mijn broer en ik houden ook van onze vrije tijd."

Is er op Texel, een eiland met zoveel natuur, eigenlijk wel plaats voor een varkenshouderij zoals die van de familie Wijtten? Marcel vindt van wel. "Wat kun je hier nou voor last van hebben? De stank? Auto's stinken ook en mensen ook als ze een scheet laten. De mest? Wij kunnen al onze mest kwijt bij ons zelf op de akkers of bij boeren in de omgeving. Dat is geen enkel probleem. En moet Texel helemaal natuur worden of is er ook nog ruimte voor andere ontwikkelingen? Ik vind dat er ook een plek voor ons is."