"Vrouwen hadden in de jaren zestig een achterstand op alle terreinen", legt Hedy d'Ancona uit. Hier moest wat aan gedaan worden, vond zij en heel veel andere vrouwen. "Wij vonden dat vrouwen zich moesten emanciperen."
Biografie
Naam: Hedy d'Ancona
Geboren: Den Haag, 1 oktober 1937
Beroep: Wetenschappelijk hoofdmedewerker UvA, oprichtster en hoofdredactrice Opzij, lid Eerste Kamer, lid Europees parlement, staatssecretaris Sociale Zaken, minister WVC
Erelijst: Harriet Freezerring 1992, Aletta Jacobsprijs 2020
Werk was een van die gebieden waar vrouwen en mannen geen gelijke kansen kregen. d'Ancona: "Als een vrouw moeder was geworden, kon ze ophouden met werken. Er was ook geen kinderopvang, zoals in de ons omringende landen. Wij vonden dat de overheid daar voor moest zorgen."
Zelfontplooiing was belangrijk, maar zelfbeschikking was dat zeker ook. Kinderen kon je niet plannen: de pil was niet vrij verkrijgbaar en abortus was niet wettelijk geregeld.
"Je kunt niet de wereld veranderen, maar er wel een bijdrage aan leveren"
Politiek
Na haar actieperiode ging d'Ancona de politiek in. "Wij hadden de overtuiging dat je belangrijke zaken niet aan een keukentafel kon beslissen, maar dat je daar de politiek voor nodig had."
Toen ze door de PvdA werd gevraagd als lid van de Eerste Kamer, twijfelde ze geen moment. Daarna werd ze staatssecretaris en nam ze gedurende twee periodes zitting in het Europees Parlement.
Als minister van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur wist ze, samen met collegaministers Hirsch Ballin en Dales, de wet Gelijke behandeling te realiseren.
Idealen
"Het zijn altijd plekken geweest om vanuit mijn principes te handelen. Het is een voorrecht om in de politiek te zitten. Je kan niet zeggen: 'ik verander de wereld', maar je kan wel een bijdrage leveren dat je idealen worden gerealiseerd.
Ik ben totaal niet cynisch. Ik hoop nog steeds dat er oplossingen komen voor vreselijke problemen. Ik ben nog steeds een overtuigd aanhanger van een manier van politiek bedrijven die gaat om het realiseren van idealen."