Agent uit zorgen over psychische patiënt: "Er moet toch ergens zorg zijn voor haar?!"

Boon had middagdienst toen de vrouw van begin twintig voor het eerst kwam. "Het eerste wat mij opvalt, is de blik in haar ogen. Die komt op mij over als pure paniek en angst", schrijft hij. Hij en andere collega's proberen die dag met de vrouw in gesprek te gaan, maar ze vertelt geen samenhangend verhaal. Ondertussen wordt de crisisdienst ingeschakeld, maar er blijkt geen plek te zijn. "Niet in de buurt en ook niet wat verder weg."

Van een arts krijgt ze wat medicatie, maar ze moet daarna toch naar huis. "Ze raakt in paniek en geeft duidelijk aan dat dat niet kan. Ik voel boosheid opkomen. Boosheid en onrechtvaardigheid. Het kan toch niet zo zijn dat er geen zorg is voor haar?"

Mensen lastigvallen
In de dagen erna blijven er meldingen binnenkomen over de vrouw. "Ze springt voor auto's, valt mensen lastig en het geduld van de buurtbewoners raakt op." De vrouw moet elke keer opnieuw mee naar het bureau, waar ze weer wordt beoordeeld en daarna weer wordt weggestuurd. De vrouw heeft, zo schrijft de politieman, "een gecompliceerde persoonlijkheidsstoornis, die bijna niet te behandelen valt". 

Een paar weken later is de noodhulp opnieuw onderweg naar de vrouw en ze mag weer mee naar het bureau. "De paniek van de vorige keer herhaalt zich. Ze lijkt verwarder dan ooit en ik heb niet het idee dat ze sindsdien een douche heeft gezien." Weer dringt de politie aan op een beoordeling.

Eindelijk opgenomen
De volgende dag krijgt agent Tim goed nieuws: de vrouw is opgenomen. Hij beschrijft enerzijds heel blij te zijn dat ze eindelijk is opgenomen, maar anderzijds teleurgesteld is omdat "heel lang kennelijk niemand iets kon met deze jonge vrouw". 

Hij schrijft nog dat hij en zijn collega's veel vaker meemaken dat mensen die hulp nodig hebben, niet terechtkunnen bij de crisisopvang. "Ik ben dan ook trots op mijn collega’s, die elke keer weer het geduld opbrengen om met deze mensen, mensen met een psychische aandoening, om te gaan."