Overdag chauffeur, 's avonds schrijver: Jutter maakt romantische Facebookroman

"Dat mag je wel zeggen, ja!", lacht Ed Langedijk als antwoord op de vraag 'of hij een echte Facebookromanticus is'. Sinds het voorjaar werkt de Jutter aan een roman, die hij in losse delen op Facebook publiceert. Als hobby, omdat 'schrijven een uitlaatklep is'. 

Het idee voor zijn verhaal over de avonturen van de geliefden Dave en Lisanne bevloog hem op station Amsterdam Centraal. "Ik stapte uit en zag een dame naar een knul staren. Ik dacht: 'ik ga daar een gedicht van maken'." Langedijk vond dat 'zo leuk', dat hij besloot zijn creativiteit vaker te laten vloeien.

Een verzamelaar
Wie met Langedijk spreekt, moet oppassen. Inspiratie voor zijn werk haalt hij uit alledaagse dingen. "Als ik buiten loop, als ik naar de supermarkt ga, als ik met mensen praat, als ik een discussie volg, als ik in het ziekenhuis ben. Overal kun je het vandaan halen. Ik ben de hele dag aan het verzamelen."

Tekst gaat verder onder blauwe balk.

Lees en luister hier een fragment uit de verhalen van Ed Langedijk: 
Het was druk in de supermarkt. We besloten om de winkel te verlaten en dit later op de dag maar te doen. Maar, toen we net het gangpad wilden uitlopen, wilde ik even ruimte maken voor een vakkenvuller die er met een karretje langs moest. Ineens liep ik tegen de man voor mij aan, die op zijn beurt kennelijk tegen Lisanne stootte. Het ging allemaal zo snel dat ik niet meer wist wat er allemaal gebeurde. "Heey joh, wat is dit nou", riep Lisanne hard, "waar bent u in vredesnaam mee bezig?"

Aan het einde van de dag neemt de schrijver plaats achter zijn schrijverstafel. De term 'writers block' komt niet voor in zijn woordenboek. "Het is een doorlopende cyclus", beschijft Langedijk zijn schrijfproces. 

Met de publicatie van zijn werk op Facebook gooit de 'Facebookromanticus' zichzelf voor de leeuwen. Al zijn creatieve werk staat online, en iedereen is een criticus. In het dagelijks leven is Langedijk een heftruckchauffeur, een stoere baan waar niet iedere collega zijn creatieve uitspattingen begrijpt. Langedijk haalt zijn schouders op. "Dan vinden mensen het maar saai", wuift hij de kritieken weg.

Tekst gaat verder onder blauwe balk.

Lees en luister hier een fragment uit de verhalen van Ed Langedijk 
"Wat krijgen we nou...", zei Lisanne zachtjes. Toen ik omkeek zag ik dat de blouse van Lisanne langzaam in stukjes uiteen leek te vallen. De bruine kleur was inmiddels zelfs donkerder en het leek erop alsof de blouse werd weggevreten door iets.
"Haast je", zei ik tegen haar, "spring als de donder onder de douche en spoel jezelf héél schoon!"
"Wat is dit voor spul, joh...?"
"Ga douchen, Lisanne, luister naar me!!"

Een uitlaatklep
Nu een uitgever belangstelling heeft getoond in de verhalen van Ed Langedijk, is hij al helemaal niet meer achter het toetsenbord weg te slaan. Schrijven wordt langzaam de tweede natuur van de Jutter. "Ik word er superhappy van! Het is voor mij een open deur. Het is een uitlaatklep. Als ik een verhaal heb gemaakt, heb ik het gevoel dat ik de vierdaagse gelopen heb", zegt de schrijver trots. "Ik vind het heerlijk."

Lees en luister hier een fragment uit de verhalen van Ed Langedijk!
"Het is een chemisch goedje geweest wat vermengd is met koffie. Als ze dit in jouw gezicht had gegooid, had je nu op de intensive care gelegen, vermoed ik."
"Moordaanslag?"
"Ik denk dat er bepaalde personen zijn in deze buurt of in dit hotel wat ons bang probeert te maken. Vanmorgen tijdens het zwemmen zag ik één of andere kerel ook al angstvallig naar binnen kijken die mij loodrecht aankeek."
"Oh ja, dat vertelde je... Wie was dat?"
"Geen idee... Maar we zijn er net en er zijn bepaalde mensen die niet zo blij met óns zijn, vrees ik..."