AMSTERDAM Snorkelen, een zoutmeer bezoeken en onder een waterval staan. De welverdiende vakantie in Indonesië van Amsterdammer Wilbert van Haneghem en zijn vriendin Marjan heeft iets idyllisch, tot ze op een houten boot onderweg zijn naar de Komodo-eilanden om de komodovaranen in het wild te zien. "Het werd op een gegeven moment een soort Efteling-attractie."
Wilbert en Marjan kennen elkaar anderhalf jaar als ze in augustus 2014 besluiten op vakantie te gaan naar het Aziatische land. Reizen en avontuur zit beiden in het bloed, maar wat ze in Indonesië meemaken gaat zelfs de meest geharde avonturiers boven de pet. "Wat zijn je kansen om te overleven?"
Als het gelukkige stel op vrijdagmiddag met achttien andere toeristen en vijf bemanningsleden aan boord van een houten boot stapt, is er nog weinig aan de hand. "De boot zag er nog goed uit", vertelt Wilbert tegen RTV NH. "Het ging de eerste uren goed, maar 's avonds om acht uur liepen we al op het eerste rif."
GPS
De bemanning excuseert zich voor het foutje. "Ze zeiden dat ze niet op de uitkijk stonden terwijl de GPS aan het resetten was. Nu weten we: er was geen GPS, er was geen radio, er was geen marifoon, er waren geen reddingsmiddelen. De zwemvesten kwamen uit alle jaartallen, waaronder uit 1971."
Midden in de nacht worden Wilbert en Marjan wakker van dieseldampen in hun hut. Ze haasten zich naar het dek. Daar aangekomen, heeft iedereen al een reddingsvest aan. De boot blijkt te zinken, maar de bemanning was vergeten de Nederlanders te waarschuwen.
Leiding
In de paniek die ontstaat, ziet Wilbert dat niemand de leiding neemt. "Dan moet ik het maar doen", vertelt de Amsterdammer. "Jongens, jullie moeten allemaal naar mij luisteren. Ik ben getraind voor dit soort situaties." Zo ver komt het niet, want een plotselinge hoge golf smijt iedereen van boord. "Iedereen belandde in zee, maar ik belandde in een bootje."
Hij trekt zeven mensen aan boord en instrueert de mensen in het bootje zich vast te klampen. Als het licht wordt, ziet de groep een klein eilandje. Een deel besluit er naartoe te zwemmen, maar Wilbert en Marjan besluiten te blijven waar ze zijn. Na twintig à dertig uur niet eten en drinken, gaan ze hallucineren.
Vissersboten
Als ze de hoop bijna hebben opgegeven, worden ze opgemerkt door een stel vissers. "We werden als zalmen aan boord gesmeten", herinnert Wilbert zich. "Schreeuwen, huilen, elkaar omhelzen", vertelt hij hoe het er aan boord van de vissersboten aan toe ging. "We hebben het gered, hoe is het mogelijk?"
Twee van de weggezwommen toeristen keren niet terug, de rest overleeft de schipbreuk.