Een kopje koffie in Kapellen bij Adrie van der Poel

3 februari 2015, 15.21 uur · Aangepast 3 februari 2015, 18.00 uur
Door: · Foto:

De column van over wielrennen van RTV NH-redacteur Fred Segaar. Dit keer over de familie Van der Poel.

Wielrennen in België is onderdeel van de cultuur. Dat ruik je en dat proef je zodra je de grens passeert. Daarom is het zo leuk om er naar wedstrijden te gaan. Of het nou de kermiskoers van Sint Jezus Eik is, Halle-Ingooigem of de Druivenkoers in Overijse - het is genieten van de wielersfeer.

Als verslaggever heb je het helemaal getroffen. Daags na een grote zege nodigt de winnaar je uit om in de rust van de eigen omgeving nog eens dieper op de prestatie in te gaan. Bij Johan Museeuw werd het op een gegeven moment zó druk dat hij journalisten vroeg in café Tourmalet in zijn woonplaats Gistel. Maar bij de meeste anderen zat je de dag na Parijs-Roubaix, de Ronde van Vlaanderen of het wereldkampioenschap gewoon aan de keukentafel. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het nooit heb meegemaakt, behalve in Gistel na Museeuws greep naar de zege in de Ronde van Vlaanderen in 1995.

abc5media_image_2

Het was een rijkelijke maaltijd waar we champagne bij dronken. Omdat autorijden daarna onverantwoord was een taxi gebeld en in de buurt een hotel genomen en, ook nog, tussendoor een stukje getikt. De Belgische collega's waren niet ontevreden over de kwaliteit en de kwantiteit van lunch die de familie Museeuw ons had bereid, maar ze hadden het wel eens beter meegemaakt. Ze vonden Museeuw een beetje een 'zuinigerd.'

Ik moest daar aan terug denken na de wereldtitel van veldrijder Mathieu van der Poel. Hij woont met zijn vader Corine, vader Adrie en oudere broer David net over de grens in Kapellen, boven Antwerpen. Hoewel Nederlander, beschouwt de Vlaamse wielerpers hem als het zo uitkomt als Belg en dus zullen verslaggevers maandag voor de 'nazit' naar zijn uit Bretonse keien opgebouwde ouderlijk huis in de bossen van Kapellen zijn getogen.

Al sluit ik niet uit dat de traditie ter ziele is. Bij de NOS zag ik weliswaar een interview met de jonge Mathieu, maar dat was gefilmd tegen de achtergrond van een wand met sponsor-uitingen. De Van der Poels zijn niet zo van die genieters en al helemaal niet van het delen daarvan. Dat ondervond ik in 1996 toen de vader van Mathieu, Adrie, na vijf tweede plaatsen in een drassige voorstad van Parijs alsnog wereldkampioen was geworden.

Van der Poel senior is altijd een dankbaar object geweest voor verslaggevers. Hij stond immer voor je klaar om zijn verhaal te doen en dat deed hij als het zo uitkwam ook bij hem thuis. Maar hij is geen man van opsmuk, van omlijsting, van ambiance of van rijkelijke lunches.

abc5media_image_1

Toen ik die februari-ochtend mijn auto op de oprijlaan van zijn villa parkeerde, bleek het Vlaamse journaille massaal uitgerukt. Straalwagens zover je kon kijken. Behalve op het verhaal van de wereldkampioen, waren ze afgekomen op de lunch die ze gewend waren van de Belgische wielrenners. Met een uitgebreide maaltijd in het vooruitzicht, had ik licht ontbeten.

Corine had zich terug getrokken in een zijkamertje waardoor de verzorging van de verslaggevers volledig op de schouders van Adrie terecht kwam. En die is dus niet zo van het feteren. Adrie was als vanouds een spraakwaterval - daar lag het niet aan. Maar waar bleef het eten? Elke keer als de keukendeur open klapte, was er de hoop dat er iets zou worden opgediend. Naarmate de tijd verstreek en de trek toenam, keken we gulziger naar de keukendeur. Maar het enige dat daar vandaan kwam, was een kopje koffie met een koekje.

Teleurgesteld en met lege maag dropen we twee uur later af. Ik nam me voor bij de eerste de beste friettent een flinke zak patat te kopen. Dat trof, net buiten het dorp was er één. Het was er verdacht druk. Ik herkende de slordige geparkeerde auto’s. Die waren van de Belgische collega’s. Ze waren bezig met een 'overval' op het frietkot.