Elissa Capelle is redacteur van het programma Buurten. Zij rijdt door de provincie op zoek naar bijzondere plekken en mensen voor in het programma. Zij deelt haar opvallendste ervaringen in een column.
Stel je voor:
Je fietst 's nachts over het Java-eiland in Amsterdam. Het is doodstil. Dan zie je vanuit je ooghoek een man op het dek van een woonark staan. Hij staat roerloos en staart je recht aan. Achter hem staan een vrouw en een kind. Als je beter kijkt zie je nog meer donkere silhouetten op het dek. Het liefst zou je doorfietsen, zo hard als je kan. Maar dan zie je dat het etalagepoppen zijn.
Laatst was het mooi weer. Met vrienden voer ik langs de ‘poppen-boot’ op Java-eiland. Vrijwel allemaal hadden we de boot al eens gezien. Een aantal van ons (waaronder ik) fietsten er ’s nachts langs en waren bang geweest. Niemand van ons wist wie er woonde:
- Misschien een kluizenaar die toch wat mensen om zich heen wil hebben?
- Misschien iemand die in een spookhuis op de kermis werkt?
- Misschien een man met één oog?
Op een maandagochtend raap ik mijn moed bij elkaar en loop de loopplank van de boot op. Links staat een mannenpop in een geruite jas, rechts een meisjespop in een jurk. Overdag is het iets minder eng, maar toch ben ik nerveus. De deur van de kajuit staat op een kiertje, als ik hem opentrek piept het.
‘Hallo,’ roep ik.
‘Kom maar binnen.’ Een vrouwenstem.
Achterstevoren daal ik een ladder af.
Een lange vrouw met blond opgestoken haar en een blauwe rok aan, staat kaarsrecht voor me.
‘Ik ben Petra.’.
Ze lijkt op de poppen op haar dek, maar zij is de mooiste. Aan de wanden van de boot hangen patrijspoorten, in alle soorten en maten. Petra gebaart me mee te komen naar het woongedeelte. Ze schenkt citroenlimonade in en dat vertelt ze:
Ze woont al twintig jaar op deze boot. Eerst met haar partner, nu alleen. Ze is stewardess. Op een reis naar Indonesië kwam ze bijzondere patrijspoorten tegen. Deze nam ze mee voor haar boot. Andere bootbezitters zagen die patrijspoorten en wilden ze ook. Nu is ze er een winkel in begonnen. Ze heeft klanten van over de hele wereld.
‘En die poppen dan?’ vraag ik.
‘Oh dat vind ik leuk.’ Zegt ze. Ze kwam er één tegen bij de vuilnis en zo begon een verzameling. Bij iedere seizoenswisseling kleedt ze de poppen om (rond Sinterklaas veranderen ze allemaal in zwarte pieten).
‘Maar vind je ze niet eng?’
Petra lacht. In een hoek zie ik haar stewardessenpakje hangen. Ik heb vliegangst. Als ik moet vliegen dan kan ik de hele week daarvoor niet slapen. Misschien moet ik eerst mijn vliegangst overwinnen en ben ik dan ook niet meer bang voor etalagepoppen.
